Liefste zoon,
Liefste Magnus,
Op dit moment zweef je wegdromend in een knusse draagzak, gekluisterd aan mama´s borst boven het Kattegat. De Zeestraat die mijn geliefde Scandinavische landen al golvend in een driehoeksverhouding aan elkaar verbindt. Jouw vertrek heeft een tijdelijk staakt-het-vuren ingeluid in jouw ouderlijk huis, dat sinds 24 mei de allures van een slagveld heeft.
Ik ploeter er in jouw gele smurrie, schuil in de gastenkamer voor jouw huilbuien en word stilaan gek van de wastrommel die continu inbeukt op mijn op springen staande trommelvliezen. Ik voel me de speelbal in een zeiknatte moshpit op Graspop, terwijl veeleer Klara in m´n leeszetel mijn batterijen herlaadt. Het vaderschap een verademing? Eerder de snelweg naar de waanzin.
Het vaderschap een verrijking dan? Absoluut. Jij hebt mijn cynische invulling van het liefdesconcept teruggebracht tot de pure essentie: samen zijn. Playing hard to get beschouw je als een kinderlijk spel voor volwassenenen. Terwijl je jouw moeder vooralsnog als een ordinaire melkkoe beschouwt, volstaat immers de nabijheid van mijn hartslag om jouw tranenvloed droog te leggen. Louter mijn aanwezigheid voldoet.
En dat betekent dat ik voldoe als vader, als man, als mens. Niets brengt meer rust dan jou aan mijn borstkas. Nochtans heb je na drie weken de ronde kragen van al mijn T-shirts verwrongen tot V-halzen, die echter weer uit de mode zijn. Maar mijn fashion credibility is vanaf nu minder belangrijk dan mijn geloofwaardigheid als vader.
Daarom onderga ik gewillig jouw 100 centimeter borstcrawl die ons neerdompelt in een waterval aan emoties. Wanneer je je na heel wat gespartel en gekrijs vastklampt aan mijn borst, bengel je boven een onpeilbare ravijn van onrust en onvrede. Pas als je jouw smachtende vingertjes loslaat en je je overgeeft aan mijn schommel van liefde dicht de kloof zich. Op momenten zoals deze klopt alles. In de eerste plaats mijn hart voor het jouwe.
Met het risico op luidruchtig protest fluister ik je dan The Streets toe: ´Dry your eyes mate. I know you want to make me see how much this pain hurts. But you´ve got to walk away, it´s over.´ Vreemd genoeg tovert het een gelukzalige glimlach op jouw gelaat, wat jouw rechtstreekse aanloop vormt naar een diepe slaap.
Die lach koppel je trouwens graag aan het dichtknijpen van jouw oogjes. Het is exact die Chinese pose die me een glimp van het komende geluk bood, toen jouw moeder voor het eerst met de fantastische humor van jouw vader glimlachte en haar cat eyes op een kiertje na voor een seconde sloot. Meteen het sluitstuk van mijn verzet tegen haar avances.
Wie samen lacht, leeft langer (samen). En om samen te lachen, hebben wij blijkbaar geen humor nodig, maatje.
