Liefste zoon,
'Een magische periode,' zo omschreven alle bevriende papa's met fonkelende ogen de aanvang van hun vaderschap. Twee maanden na jouw geboorte is de eerste ontnuchtering echter een feit. En dan heb ik het niet over de liters mosterdgele vloeibare stront die als een uit op hol geslagen softijsmachine stromen en onze pamperrekening ledigen. Ook niet over jouw spastische bewegingen die aan Stephen Hawking in zijn motorisch moeilijkste dagen doen denken en een toekomstige Wimbledon-finale wel erg onrealistisch maken.
Neen, het is de intrede van de borstpomp die me de magie van de getepelde tweeling heeft ontnomen. De borstpomp degradeert de boezem tot een kille Joyvalle-melkfabriek, waar de second base-zone van weleer vakkundig omgevormd werd tot een pompstation om jouw hongerige kindermond te voeden. Elke keer dat jouw moeder de tap doorduwt, perst ze een stukje levenSlust weg uit jouw vader. Mijn Heilig Doel is een goedkoop levensmiddel geworden, dat mij niet langer in
bekoring leidt. Druipende tepels in een dwangbuis hebben mijn borstdolheid bedwongen.
Voor de komst van de borstpomp kroop ik op woensdagnamiddagen in smalle gleuven van muffe papiercontainers op queeste naar gekreukelde borsten op afgebleekt papier, maar werd ik vooral besneden door verdwaalde donkergroene scherven van goedkope Franse wijnen.
Om diezelfde naakte borsten in beweging te zien, dook ik na middernacht om de tien seconden met het vergrootglas op het testbeeld. De wisselende mozaïek met memmen in het midden voor wiens ouders het tv-aanbod op de BRT ruimschoots voldoende vonden en Filmnet een overbodige luxe. De snapchat van de 90's voor seksueel gebuisden.
Om diezelfde borsten in een echte vitrine te aanschouwen, liep ik 's morgens op de IR Antwerpen-Brussel tientallen wagons door om een eenzame plek aan het linkerraam te bemachtigen, die me een ongehinderd zicht op de Rue d'Aerschot en haar plastieken Balkan-heuvels bood.
Dertig jaar lang richtte ik mijn blik hoofdzakelijk op borsten. Tot nu. De moedermelkindustrie heeft zich in de tepelhoven genesteld en handelt er haar steriele zaakjes af. Antistoffen voor de verleiding. Ik staar apathisch naar de decolletés die me ooit het delirium bezorgden.
Maar dankzij de borstpomp heb ik eindelijk een speciaal plaatsje in jouw hart verworven. Toen jouw mama nog het moedermelkmonopolie had en de borstvoedingslakens uitdeelde, kon enkel zij jou door de poorten van het Walhalla voeren. Terwijl je driftig aan moeders tepels zoog, neuriede ik met een jaloerse ondertoon 'Before you slip into unconsciousness, I'd like to have another kiss'. Jouw oogjes dwarrelden van links naar rechts en je gleed stilaan weg in een vredige slaap. In de armen van jouw heroine. Jouw vader als wazig achtergronddecor, de kaken droog.
Ik was een veredeld wietdealertje die je met enkele goedgeplaatste strelingen hoogstens tot een langgerekte glimlach en enkele nietszeggende kreetjes kon verleiden. Maar een diepvries gevuld met borstmelk zal onze afstandelijke band ontdooien. Een grijnzende melkman die verdacht veel op jou lijkt, zal de blonde Vikingengel als poortwachter naar jouw Walhalla zo nu en dan vervangen. Schrik niet, de fles die hij aanbiedt bevat wel degelijk the real stuff. Een reservoir aan rust met het boertje als orgelpunt.
Het vaderschap doorprikt ballonnen die ooit als eeuwig gewaande geluksbakens over mijn horizon zweefden, maar biedt een grotere diepgang dan elke Versuz-decolleté op Tomorrowland. Althans, dat maak ik mezelf wijs wanneer ik het melkpeil in de borstpomp de 10cl-grens zie passeren en de vuurrode tepels van voorheen de kleur en contouren van een cuberdon over datum hebben aangenomen.
