Midden augustus. We vertoeven met tien vrienden op Ibiza in een villa met zwembad. Het geluid van blazende haardrogers en dampende strijkijzers verdringt het zachte gekletter van een avondbuitje naar de achtergrond. De chloorlucht doorbakken met zonnecrème wijkt voor een zwoele Dior-geur. Iedereen, behalve ik, maakt zich opgewonden klaar voor 'La Paloma', een restauranttip van Sergio Herman.
Tot de Duitse ref Aytekin stipt om 20u45 Man United – Club Brugge op gang blaast, zoals alleen Duitsers dat kunnen. Een kordaat startschot voor een Vlaams-Britse veldslag. Het tv-volume duw ik zo luid tot iedereen snapt dat hij z’n mond moet houden. De sex on a plate kan me gestolen worden. Ik blijf hier en kom desnoods later wel. Samen uit samen thuis? Een uitdrukking voor meelopers.
Die stoere belofte houdt net als de Brugse troepen op Engelse bodem nauwelijks een helft stand. Omstreeks 21u45 zit ik in een ongestreken hemd – mijn stijlloos teken van verzet – in een hobbelende Landrover.
Mijn blik heeft het Theatre of Dreams in Manchester ingeruild voor anonieme Balearische krekelvelden. Mijn rechteroor, waar m’n vrouw een kwartier geleden nog hevig aan trok, plakt aan m'n iPhone, afgestemd op SporzaRadio. Vloekend en bevend beperkt mijn communicatie tot de medepassagiers zich tot een scherpe ‘sssssst’.
Een half uur later ontdek ik bij aankomst in La Paloma een tv aan de bar, waarop rode en blauw-zwarte truitjes over de beeldbuis schuiven. Het aperitief en jetsetvolkje laat ik aan mij voorbijgaan, met m'n hoofdschotel doen ze wat ze willen. Als voorgerecht eet ik wel m'n nagels op.
In de 95ste minuut van de wedstrijd besluit ik de hoopgevende 2-1 nederlaag met een jetsetcocktail te vieren. Waarop Fellaini met een rake kopbal mijn Club alsnog de genadestoot uitdeelt.
Na de vernietigende buffelstoot van de donkere krullenbol kan enkel een duik naar blondere gekrulde oorden me de nodige troost verschaffen. De hele eettent straalt 'Fuck me, I'm famous uit', terwijl ik in de schoot van m'n vrouw 'Please fuck me, I'm sad' lig te janken. Een klaagzang die de soundtrack van m'n leven ingrijpend zal veranderen...
Mijn blik heeft het Theatre of Dreams in Manchester ingeruild voor anonieme Balearische krekelvelden. Mijn rechteroor, waar m’n vrouw een kwartier geleden nog hevig aan trok, plakt aan m'n iPhone, afgestemd op SporzaRadio. Vloekend en bevend beperkt mijn communicatie tot de medepassagiers zich tot een scherpe ‘sssssst’.
Een half uur later ontdek ik bij aankomst in La Paloma een tv aan de bar, waarop rode en blauw-zwarte truitjes over de beeldbuis schuiven. Het aperitief en jetsetvolkje laat ik aan mij voorbijgaan, met m'n hoofdschotel doen ze wat ze willen. Als voorgerecht eet ik wel m'n nagels op.
In de 95ste minuut van de wedstrijd besluit ik de hoopgevende 2-1 nederlaag met een jetsetcocktail te vieren. Waarop Fellaini met een rake kopbal mijn Club alsnog de genadestoot uitdeelt.
Na de vernietigende buffelstoot van de donkere krullenbol kan enkel een duik naar blondere gekrulde oorden me de nodige troost verschaffen. De hele eettent straalt 'Fuck me, I'm famous uit', terwijl ik in de schoot van m'n vrouw 'Please fuck me, I'm sad' lig te janken. Een klaagzang die de soundtrack van m'n leven ingrijpend zal veranderen...
Drie weken later zwaait mijn vrouw plots met een wit stokje, dat verdacht veel op een koortsthermometer lijkt. Ik sluit m’n ogen en steek m’n tong uit, tot ze die rode loper terug naar binnen rolt en me vol op de mond kust. ‘Je wordt vader,’ zegt ze met een glimlach.
Haar stick treft me als een baseballknuppel in het gezicht. De twee streepjes slijpen krassen op m’n ziel, net naast de Fellaini-treffer diep in blessuretijd en net boven de onthulling dat Sinterklaas niet bestaat.
Haar stick treft me als een baseballknuppel in het gezicht. De twee streepjes slijpen krassen op m’n ziel, net naast de Fellaini-treffer diep in blessuretijd en net boven de onthulling dat Sinterklaas niet bestaat.
Bam. Het Vaderschap. Het ene moment droom je nog eenzaam op jouw kussen van hemelse tranceclubs op Ibiza. Puffend na jouw zevende reeks buikspieroefeningen om met een sixpack een onbekend Zweeds model te verschalken.
Het andere moment lig je op Ibiza samen met een relatief bekende Noorse schone op één kussen na te hijgen, onwetend dat je zojuist een nieuw wezen een levensadem geschonken hebt.
Het andere moment lig je op Ibiza samen met een relatief bekende Noorse schone op één kussen na te hijgen, onwetend dat je zojuist een nieuw wezen een levensadem geschonken hebt.
Niet zomaar een wezen. Een kind. Mijn kind, geboren uit tristesse, maar dat een onophoudelijke bron van vreugde moet vormen voor deze veeleisende vader. Een kind dat moet uitgroeien tot een doelman, met meer uitstraling en meer haar dan het Brugse sluitstuk Bruzesse. Een donkergelokte Viking die zijn jagersnet met Zweedse modellen vult, maar zijn blauw-zwarte netten maagdelijk schoon houdt. Een verbeterde versie van zijn vader. Wie van minder droomt, maakt vooral zijn vrouw iets wijs.
'Una paloma blanca, no one can take my freedom away,' zong George Baker in de seventies. Dan was hij deze naderende Viking toch vergeten.
'Una paloma blanca, no one can take my freedom away,' zong George Baker in de seventies. Dan was hij deze naderende Viking toch vergeten.
