Viking Vanderveerens verwachten tweede zoon

Het is woensdagavond 18 uur. We lopen over het Kasteleinplein in Elsene, beter bekend als Châtelain. Het wemelt van zuiderse expats in Italiaanse maatpakken en Franse zomerjurkjes. Ze nippen van roséwijn, reiken naar dun gesneden apéritiefhapjes. We hebben er afgesproken met Yannick Vanderveeren, die ons hartelijk ontmoet aan een zwart sta-tafeltje op het bomvolle terras van ‘Red Monkey’.

Yannick wordt samen met zijn Noorse vrouw voor de tweede keer vader en volgt zo meteen via Facetime de echografie na 12 weken zwangerschap. Als alles naar wens is, vormt dat de go! voor de officiële bekendmaking. Wij mochten er exclusief bij zijn. Ook hun laatste publiek interview - bij het vertrek van Ingrid en hun zoon Magnus naar Noorwegen - werd door ons opgetekend. 

- Jullie zijn meer dan 18 maanden uit de media gebleven. Ook jullie sociale media-accounts zijn niet niet langer openbaar. Een bewuste keuze?

YVDV: "Zeker en vast. Onderzoek wijst uit dat de heersende vergelijkingsdrang echt niet gelukkig maakt. Ons privéleven werd weer wat privater en dat voelde goed. Het is natuurlijk even slikken als je jouw gemiddeld aantal likes plots ziet slinken van 10.000 naar 1.000.  Je stelt jezelf even in vraag, wat natuurlijk ook louterend werkt. Maar 'une vie heureuse, c'est une vie fermée' ('Pour vivre heureux, vivons cachés', bedoelt Yannick, red.). In oude gezegdes zit veel wijsheid. En met die algemene mediastop wilden we ons afschermen tegen de vele geruchten die de ronde doen over mijn gependel tussen Brussel en Oslo. 

- Vertel.

YVDV: "Ach. (zucht) Een vader moet dezer dagen continu bij zijn kind zijn. Anders ben je een slechte papa. Maar mijn vader was als profvoetballer ook steeds de deur uit. En onze relatie is tot op de dag van vandaag uitstekend. Al sinds de prehistorie blijft de man nauwelijks thuis. Zijn er veel dagboeken teruggevonden van ontevreden kinderen uit die periode?"

- Het schrift bestond toen nog niet.

Yannick kijkt onbegrijpend naar zijn PR-agente en neemt een stevige slok van zijn Aperol Spritz.

YVDV: "Weet je waar ik het moeilijk mee heb? Dat vijf happy hours per week als een drankprobleem wordt weggezet. Happy hours zijn simpelweg de meest kostenefficiënte manier om te netwerken. In die magische periode tussen het laatste kantoorzweet en de rit naar huis worden unieke banden gesmeed. Netwerken is trouwens ook werken.  (knipoogt)

Happy hours zijn verboden in Noorwegen, wist je dat? Alcohol mag er niet afgeprijsd worden. Gek toch, in het gelukkigste land ter wereld." (grijnst) Ach, ik geniet er gewoon van. Zolang ik kan." 

- De geruchten dat jij het alleen net iets te goed naar jou zin hebt in België en Ingrid & Magnus tóch niet in Noorwegen zal vervoegen, kunnen dus de vuilbak in?

YVDV: "Tja, een tweede kind bindt me natuurlijk nog harder aan mijn bestaand gezin. Dat heeft mijn vrouw goed gezien." (knipoogt)

- Over jullie tweede kind gesproken, hebben jullie een voorkeur wat betreft het geslacht?

YVDV: "Zoals algemeen bekend is Magnus een liefdesproduct van Ibiza. Na een Balearic Boy is het tijd voor een Balearic Babe. Een prinses uit Palma. (glundert) De eerste echografieën waren op dat vlak alvast veelbelovend. Behalve een eeuwig volle haarbos heb ik in mijn leven altijd gekregen wat ik wou. Waarom zou dat deze keer anders zijn? Het is statistisch bewezen dat mooie mensen vaker meisjes krijgen. Dat ons eerste kind een zoon werd, kunnen we als een schoonheidsfoutje van de natuur bestempelen. (roert met zijn rietje in zijn Apérol, die al bijna leeg is)

- Hebben jullie al een meisjesnaam?

YVDV: "Uiteraard. (glimlacht) Maar die nu al prijsgeven, zou vanuit PR-standpunt het slechtste zijn dat je kan doen. Je moet de pers niet meteen alles geven, maar brokjes nieuws aanbieden. Dat weet toch het kleinste kind?"

- Ook geen tipje van de sluier?

YVDV: "Goed, speciaal voor jullie dan. (op fluistertoon) Laten we zeggen dat ik nogal van Zweedse prinsessen hou. Bovendien moet de naam internationaal bruikbaar zijn. De kans is natuurlijk groot dat ze op een dag een modellencarrière start. Als verantwoordelijke ouders willen we die niet vooraf fnuiken met een nefaste naamkeuze."

- We zullen onze lezers een gokje laten wagen. Heb je in feite spijt dat je niet live bij de echografie kan bij zijn? 

YVDV: "Ach, het concept ‘live’ (maakt het gebaar voor aanhalingstekens) is stilaan aan een update toe. In feite zijn we dankzij deze (Yannick schudt met zijn iPhone) handige machientjes in feite altijd overal live bij. (denkt na) Het is alleszins een gezonde ambitie is om binnenkort de meerderheid van het jaar in Noorwegen te vertoeven." 

- Ik kan me voorstellen dat jouw veelvuldige afwezigheid een snelle conceptie bemoeilijkte?

YVDV: "Wow, dat is wel een erg directe vraag (lacht). Laten we stellen dat twee factoren de data van mijn vluchten van en naar het Noorden bepaalden: de thuiskalender van Club Brugge en de vruchtbaarheidskalender van mijn vrouw (bulderlacht). Dankzij die Football & Fertile Flights ben ik ondertussen Star Gold Member bij Brussels Airlines. Een bevruchting vanop afstand, dat de wetenschap dàt eens regelt!

- Je kon jouw zaad invriezen en voor de klimaatvriendelijke oplossing gaan.

Yannick staart me even indringend aan en vraagt of ik nog iets wil drinken. Hij zoekt oogcontact met de platinablonde serveuse, die in zwarte gothische letters boven haar rechterenkel 'Blondes have more fun' heeft laten tatoeëren. Krijgen de Viking Vanderveerens ook een blonde dochter?

Plots trilt zijn iPhone op het tafeltje rond en knalt bijna het kaasplankje van tafel.

YVDV: "Het is zover. Ingrid Facetimet van bij de gynaecoloog. Ik zal vragen dat alles in het Engels verloopt, zo kan jij probleemloos meevolgen."

De gynaecologe begroet ons met duidelijke tegenzin via de iPhone van Ingrid, waarop ze het scherm op haar beginnende buikje richt.

Gynaecologe: "Let's have a look...Ten fingers, ten toes. And also the hearts beats perfectly. Everything seems fine."

YVDV: "So it's ok to inform the press that we're expecting a daughter?"

Gynaecologe: "A daughter? No no, this is clearly a boy." (wijst met haar pen naar een klein wit streepje op het scherm)

Yannick beëindigt abrupt het gesprek, verlaat ons tafeltje en stapt richting Louizalaan. We willen hem achterna, maar zijn persagent houdt ons tegen.

PR-agente YVDV: "Laat hem even van de schok bekomen. Ze hebben vorig weekend de tweede kinderkamer helemaal ingericht als meisjeskamer en alle babyspullen van Magnus weggesmeten. Bovendien hebben zowel Ingrid als Yannick de voorbije maanden intensief Italiaans geleerd. Ze zagen voor hun dochter immers een toekomst in Milaan als beginnend model weggelegd.

Tien minuten later komt een zichtbaar aangeslagen Yannick opnieuw aan ons tafeltje zitten. Hij giet zijn verse Apérol in één teug binnen.

- Waarom wilde je zo graag een meisje?

YVDV: "I need perfection, some twisted selection, zong Michael Hutchence, mijn jeugdidool van INXS. Een gezin met een jongen, een meisje en een mama en papa benadert voor mij het meest de perfectie. Bovendien heb ik gemerkt dat ik telkens wanneer ik een babymeisje vasthoud, de wereld een pak milder aanschouw. En uit het boeddhisme, toch wel een van de hypes van het moment, blijkt dat mildheid tot meer geluk leidt. Dat heb ik ook ervaren na mijn zes meditatiesessies van 10 minuten. (stilte) Maar goed, ik zal het met twee jongens moeten stellen. 

- Jouw jeugdidool stierf na een uit de hand gelopen seksspelletje. Bovendien speelt dankbaarheid ook een centrale rol in het boeddhisme. Welke waarden ga jij meegeven aan jouw zonen?

Yannick kijkt naar zijn PR-agente en vraagt om af te ronden. 

- Veel sterkte alvast met de tweede jongen.

YVDV: "Regel jij dit? (wijst naar de drankjes en het eten) Je hebt geluk, ik heb de echografie speciaal tijdens het happy hour vastgelegd. Ik dacht dat we iets te vieren hadden."

Een dag na het interview belt de persagent van Yannick ons op of we nog willen toevoegen dat hij ‘hoe dan ook erg tevreden is dat alles er goed uitziet en dat hij uiterst dankbaar is dat hij eind november opnieuw vader wordt. Dankbaarheid is immers key in een evenwichtig leven. Zijn twee Balearische Boys zullen voor hem altijd verbonden blijven aan twee magische weken op Mallorca en Ibiza en zijn passie voor de Catalaanse zaak'.

Op de vraag of Yannick al zicht heeft op een jongensnaam, kregen we te horen dat ‘de doopnaam een flair zal hebben die bij een prins uit Palma past'.

Trouwfeest

Het traditionele huwelijksdenken zat lange tijd diep ingebakken in de Noorse agrarische samenleving. Vandaag trouwen Noren nog wel, maar ze doen dat vandaag op veel latere leeftijd. Gemiddeld gezien trouwt de man - een eerste keer - op 34-jarige leeftijd en de vrouw op 31 jaar.  Kinderen zijn er doorgaans dan al even.  De trouwdag vindt soms nog plaats op de klassieke manier: de huwelijksceremonie in de lokale protestantse kerk, het feest op de gård (boerderij) van een van beide families. 

Aan de huwelijksceremonie ga ik niet te veel woorden vuil maken. Dat doet de priester of priesteres al. De dure beloften over eeuwige trouw, het akoestische gitaaroptreden van de buurjongen van een van de bruidsmeisjes, de ongemakkelijke kus voor de ogen van God en de lens van de fotogekke opa,...Het ja-woord in Noorwegen lijkt verdacht veel op het ja-woord in Vlaanderen.

Maar het trouwfeest verschilt op heel wat vlakken. Eerst en vooral staat de hele avond - die in Noorwegen al om 15u kan beginnen - onder de strakke regie van de toastmaster. Hij/zij is in regel een van de beste vrienden van het bruidspaar. Bij voorkeur met een vlot voorkomen en een al even vlotte stem. De toastmaster praat het aperitief, het voor- en hoofdgerecht en het dessert aan elkaar. Het menu zelf wordt toegelicht door de chef-kok of een bevallig dienstmeisje.

Nog belangrijker is dat de toastmaster orde schept in de vele speechaanvragen. De hele wereld baadt in het zweet bij het vooruitzicht van een speech voor een volle zaal, maar de Noren beschouwen het als een belangrijk moment in hun leven en grijpen deze kans met beide handen. Velen voelen zich verplicht tegenover het bruidspaar, ook al gaat het om een achternicht die ze enkel bij begrafenissen ontmoeten. Wanneer overigens de ouders de rekening betalen, durft het bruidspaar wel eens sneller enkele vrienden dan verre familieleden van een overvolle gastenlijst te schrappen. Family first.

Een toastmaster die niet over de gave beschikt om mensen te ontgoochelen, moet soms 15 verschillende speeches inleiden. Inspirerend? Met alle respect, een TED-talk over de liefde ga je niet snel horen. De algemene focus op dankbaarheid is mooi, maar zelf ben ik minder dankbaar dat mijn lamsbout koud wordt, omdat ik mes en vork voor de vierde keer tijdens het hoofdgerecht moet stilhouden. En de toastmaster die het zwaartepunt van de speeches tijdens het vanille-ijsdessert plaatst, verdient wat mij betreft eeuwig ongeluk in de liefde. 

Een speech vraag je dus bij de toastmaster aan. Niet door op jouw wijnglas te tikken. Doe je dat, en volgt de rest van de zaal, dan moet het bruidskoppel op hun stoelen staan en elkaar kussen. De eerste keer druipt de vers verklaarde liefde er nog van af, de zevende keer tuurt de bruid met de lange sleep giftig de zaal in op zoek naar de aanstoker. Algemeen voetengestamp dwingt het bruidspaar dan weer tot een kus ónder tafel. Wanneer de bruidegom even naar het toilet is om zich te bezinnen waar hij in godsnaam aan begonnen is, mogen de mannelijke gasten de bruid gaan kussen. Vertrekt de bruid naar het kleine kamertje voor dringende onderhoudswerken aan het gelaat, dan kunnen de lang gejurkte vrouwen zich op de bruidegom storten.

Wanneer de gasten het keukenpersoneel met een applaus bedankt hebben voor het lekker eten, is het tijd voor de openingsdans. Net als in Vlaanderen overvalt me dan een Planckendael-gevoel: met z'n allen opeengepakt staren naar de niet zo speciale kunstjes van het aapjeskoppel, terwijl ik al terug een hongertje heb. Niemand geniet er écht van, maar aan tradities raken we niet. 

Na de openingsdans is het alle remmen los. Toch op het vlak van de organisatie. Zo strak als de hele eetavond geregeld wordt, zo losjes is het dansfeest. Nou ja, feest. Het merendeel van de gasten zit aan tafel rustig na te keuvelen met de cognac en de koffie die wél in het trouwcadeau inbegrepen zijn. Voor alle andere sterke drank moet je op de meeste Noorse bruiloften de kredietkaart uit jouw kostuumjasje halen. De Noorse alcoholpolitiek bederft ook de pret op bruiloften.

Dezelfde geluidsinstallatie waaruit na het hoofdgerecht het opgekuiste videoverslag van de vrijgezellendag weerklonk, wordt nu misbruikt door het neefje van de bruid die voor drie pinten een übercommerciële Spotify-lijst heeft samengesteld en die hij na middernacht met veel tegenzin moet aanpassen aan de smaak van enkele losgeslagen moeders die hun nacht van het jaar beleven. Kygo ruimt baan voor enkele onvervalste Scandinavische 90's-klassiekers. De uitstekende dessertwijn heeft op dat vlak zijn werk gedaan. Trouw je op het échte platteland, dan zorgt een hillbilly-band voor livemuziek en linedancesessies. Alle pret ten spijt, in 46% van de gevallen strandt het huwelijk gemiddeld na zeven jaar. 'But at least we stole the show,' denkt de bruid terwijl ze haar trouwjurk op een tweedehandssite plaatst.

Wanneer het trouwfeest met wat geluk om 2u 's nachts eindigt, staar ik hoe dan ook tevreden naar de witte servietten met rode wijn- en vleessausvlekken. Zij zijn niet bezoedeld door het tenenkrullende gezwaai op de tonen van Le Lac du Connemara. Alleen al daarvoor zou ik nog 100 identieke speeches van dementerende nonkels willen ondergaan.

Rolls Royce-toiletpapier

In Noorwegen is het erg belangrijk om goede relaties met de buren te onderhouden. Om 18u gaan de lamellen hier niet naar beneden, maar gun je de buurt een inkijk hoe je de keuken opruimt na het avondeten dat om 17u op tafel staat. Bovendien is de kans groot dat je samen met hen in een ‘sameie’ zit. Dat is een soort van vereniging van mede-eigenaars die de gemeenschappelijke kosten van de buurt beheert. Daaronder vallen onder meer de vuilnisophaling, het onderhoud van het wegennet of de sneeuwruiming. Noorwegen is een echte sàmenleving, alle legendes van de norse eenzaten ten spijt.

Daarom ging ik in op de vraag van mijn buurman om een resem rollen toiletpapier aan te kopen ter ondersteuning van de voetbalclub van zijn zoon. We kwamen elkaar toevallig tegen aan de vuilniscontainers. Ik gooide net de broodkorstjes van Magnus in de bak voor etensresten, terwijl Vidar met een doos lege wijnflessen kwam aangesjokt.

“Zo, zwaar feestje gisteren?” lachte ik.
“Was het maar waar,” keek Vidar beteuterd. “Neen, de schoonouders komen op bezoek vanavond, dus alles moet proper zijn.”
“Alle sporen van vertier moeten weg, dat begrijp ik,” zei ik, terwijl ik de bak voor etensresten dicht deed en mijn handen aan mijn jeansbroek afveegde. “Met de kinderen alles goed?” vroeg ik. “Het is de laatste tijd zo stil bij jullie,” glimlachte ik.
“Ja hoor. Lars is net begonnen bij Heggedal IL. ’s Avonds is het nu inderdaad wat stiller bij ons,” glimlachte Vidar.

“Dat doet er mij trouwens aan denken...Lars moet van zijn club tien pakken toiletpaper verkopen om de jeugdwerking te ondersteunen. Heb jij misschien zin om er zo eentje te kopen?” vroeg Vidar.
“Toiletpapier he?” grijnsde ik.
“Ja, het idee is dat je dat altijd kan gebruiken en het dus geen verloren geld is,” zei Vidar.
“Tenzij je geconstipeerd bent,” lachte ik. Vidar staarde me onbewogen aan.

“Maar goed, uiteraard wil ik Lars helpen. Hoeveel kost zo’n pak?”
“400 kronen,” antwoordde Vidar.
“400 kronen?” slikte ik. “Zelfs het toiletpapier is hier een pak duurder dan in België.”

“Het is inderdaad niet weinig. Maar het zou om de Rolls Royce onder de toiletpapieren gaan. Bovendien is het echt wel een groot pak,” probeerde Vidar me gerust te stellen.
“Ok, kan Ingrid jou Vippsen (geld met de GSM overschrijven)?” vroeg ik.
“Natuurlijk. Ik zet het pak straks voor jullie deur. Bedankt!”

Met een lang gezicht kwam ik terug binnen.
“Waar bleef jij zo lang? Je moet Magnus zijn boterhammen voor morgen nog smeren,” zei mijn vrouw.
“Ik praatte even met Vidar. Hij heeft me godverdomme net toiletpapier van 400 kronen aangesmeerd.”
“Toiletpapier? Hoezo?” vroeg mijn vrouw, terwijl zij de vaatwasmachine inlaadde.
“Voor de sportclub van Lars of zoiets,” antwoordde ik geïrriteerd.
“Oh ja, dugnad. Je moet je zo niet opwinden. Binnenkort moeten we hetzelfde doen voor Magnus. Dan kunnen we het hen ook vragen,” zei mijn vrouw.
“Wat is er godverdomme mis met een abrikozentaart van 10€? Of een simpele steunkaart van 5€? Neen, schijtpapier van 40€. Wat gaan ze met dat geld in godsnaam doen? Guardiola aanwerven? siste ik.
“Kalmeer alsjeblief en ga beneden eens kijken,” zei mijn vrouw. “Vidar sms’te me net dat het toiletpapier voor de deur staat.”

“Hebben we eigenlijk wel plaats voor al die rollen?” vroeg ik. “Vidar zei dat het een erg groot pak was.”
“Als je de kussens van de buitenzithoek wat beter opstapelt, hebben we nog wel plaats in de berging,” zei mijn vrouw.
“Als jij niet op jouw toontje let, sluit ik je op in de berging,” mompelde ik.
“Wat zei je daar?” vroeg mijn vrouw.
“Niets schat,” zei ik. “Ik zal beneden eens gaan kijken.”

Groot was mijn verbazing toen ik beneden nauwelijks een dertigtal wc-rollen zag staan. “Die koop je in de Colruyt voor € 3.85,” dacht ik, vervuld van weemoed. Vorige week hadden we een enorme houtvoorraad ingeslagen waarmee we probleemloos een jaar zullen doorkomen. Met de aankoop van ‘een erg groot pak toiletrollen’ had ik gehoopt ook voor wc-papier niet meer te moeten buiten komen tot de sneeuw in 2020 begint te smelten. Maar met de hoeveelheid koffie en melkproducten die ik hier als lactose-intolerante naar binnen speel, zal dit pak er op een maand door zijn. 

Ik voelde me ronduit bekocht. Lars mocht zich dan wel liefdevol als een soort van grote broer van Magnus gedragen - en me zo heel wat kostbare tijd besparen - maar niemand was me zomaar € 37 waard. Ik hoopte dan ook dat de kwaliteit van het toiletpapier effectief van ‘Rolls Royce-waarde’ was.

Terwijl ik het kleiner dan verwachte pak met toiletrollen naar de berging droeg, rommelde het in mijn maag. De boterham met bruine kaas zorgde ervoor dat mijn verteringsproces van het snelrecht kon genieten. Ik zette het pak op de buitenkussens, scheurde het open en haalde er een van de witte rollen met roze bloemetjes uit.

“Schaaat, ik ga even het luxueuze schijtpapier van de buren testen,” riep ik naar boven.
Geen reactie. Ik stapte naar het toilet, liet mijn broek zakken en deed mijn licht lopende boodschap. Met hoge verwachtingen scheurde ik een eerste stuk af, vouwde het dubbel en haalde het trager dan gewoonlijk door mijn bilspleet.
Het verschil? Nauwelijks te onderscheiden van het drielagige Everyday-toiletpapier van de Colruyt. Ik had evengoed een stevig bedrukte steunkaart in mijn reet kunnen wrijven.

Serieus in 't zak gezet dus. Erger nog, mijn hele toiletervaring is veranderd. In de negatieve zin, voor alle duidelijkheid. Tot voor kort dacht ik bij het uitgebreide toiletbezoek altijd aan de P-babe van de maand die ik tijdens de grote boodschap bewonderde. Nu moet ik elke keer wanneer ik mijn gat proper veeg of mijn penis droogdep aan een stel bezwete achtjarigen op een besneeuwd kunstgrasveld denken.

Zou Barnevernet - de Noorse Jeugdbescherming - gedachten kunnen lezen, ik was al lang mijn kind kwijt. Met de uitleg ‘Ik deed het alleen maar om de jeugdwerking van Heggedal te ondersteunen’, zou ik het ongetwijfeld alleen maar erger maken. Hopelijk geraak ik Magnus pas kwijt nadat ik al zijn toiletpapier aan de buren heb kunnen verpatsen.

Ik heb hem alvast ingeschreven voor de dichtstbijzijnde langlaufclub. Zijn evenwicht is niet veel beter dan dat van Jackie Lafon na een glas of tien en de kleinste skilatten zijn nog een maatje te groot, maar zijn toiletrollen worden volgende week voor verkoop geleverd. Vanaf dan ga ik met plezier met het vuilnis naar buiten.

Arme Joe

Geen vriendjes, geen nachtleven en de cognac die te duur is om mijmerend naar het haardvuur te staren. Vastgesneeuwd in mijn Noorse winterhut analyseer ik nu voltijds Netflix-feuilletons. Een loser? Dat heb ik dan gemeen met Joe Goldberg, het hoofdpersonage in 'You'. Een psychologische thriller die jouw zelfbeeld, kijk op de liefde en gevoelshuishouden genadeloos overhoop haalt. En je van jouw iCloud-wolk haalt. Die € 0,99/maand kan - spoileralert - levens kosten.

Kort samengevat:  Joe geraakt geobsedeerd door Guinevere Beck, een ravissante blonde literatuurstudente. Door een niet zo toevallige samenloop van omstandigheden slaagt hij erin 'Beck' te veroveren, maar om de buit te vergaren en te behouden gaat hij ruim het liefdesboekje te buiten. He would do anything for love. Anything.

Charmante boekenwurm of walgelijke stalker? In elke andere soap was die rekening al na de eerste aflevering gemaakt. Maar You zadelt je vanaf het begin met een Stockholm-syndroom op. Joe gijzelt je in zijn eenzijdige denkwereld met sarcastische voice-overs waarin hij zijn vreselijke handelingen goedpraat. Het kwaad geschiedt geruisloos: je ontwikkelt zowaar empathie voor Arme Joe. 

Die empathie heeft een stevige basis dankzij een wervelende openingsscène. Iedereen die ooit halsoverkop verliefd is geworden, wordt daarbij opnieuw door dàt gevoel overspoeld. Beck stapt de boekenwinkel van Joe binnen en zal zijn - en mijn - wereld nooit verlaten. Haar lichtjes loensende blik die haarscherpe observaties afvuurt, die bijtende snijtandjes op haar volle lippen, dat flirterige toontje dat het midden houdt tussen een naïeve nimf en een welbelezen buitenlandjournaliste,...WOW

In het donkere hol waarin Joe obscure titels in een Colruyt-jas verkoopt, overvleugelen vlinders plots huismijten en andere beesten die in boekenstof gedijen. Omringd door duizenden romans die in dure woorden de liefde trachten te beschrijven, aanschouwen we de ontluikende kiemen van een droomrelatie.

Wanneer Beck Joe voor het eerst diep in de ogen kijkt en we dat vanuit zijn oogpunt mogen meemaken, moet ik zowaar blozen. Tien afleveringen lang wijt ik mijn rode kaakjes aan het haardvuur, telkens wanneer mijn vrouw mijn gevoelstemperatuur inspecteert na een alweer uitdagende passage van Beck. Of ze nu leest, dicht of drinkt in haar schrijversresidentie in de New Yorkse West Village, voor een huurcontract met haar wil ik zelfs mijn huwelijk hypothekeren.

Geen wonder dat Joe er àlles aan doet om haar te veroveren. Guinevere Beck laat je niet zomaar schieten. En bovendien, zij is begonnen! Met dat genadeloos geflirt van haar...Ze deelde overigens ongevraagd haar voornaam én familienaam! Met #jesuisjoe kies ik meteen partij in haar millennial-jargon.

Heel de serie hoop je dat Joe niet gepakt wordt. Niet zozeer omdat de spanning dan weg is. Omwille van die reden wil je ook dat Escobar uit de handen van de FBI blijft in Narcos. Of dat Dexter toch maar niet ontmaskerd wordt. Neen, je gunt Joe simpelweg de eeuwige liefde met Beck. Zonder bijkomende moorden, dat dan weer wel. Met het schaamrood op de wangen vergeef je deze dolverliefde gekkerd wat hij allemaal heeft uitgespookt. Maar niet opnieuw doen he!

Dat we Joe's obsessie voor Beck grotendeels kunnen begrijpen, is enigszins logisch. Wie heeft zijn kersverse vlam nooit uitgebreid gegoogled, gefacebookt en geïnstagrammed? Een backgroundcheck die jouw gevoelens trouwens niet zullen temperen. Die zijn toch al zonneklaar, tenzij je op haar bikinifoto's plots een grote vlindertattoo op haar onderrug ontdekt. Haar publiek profiel bepaalt hoe jij je de komende weken en maanden zal gedragen. Naar welke muziek je zal luisteren, wat jouw stamcafé wordt en welke hashtags je zal posten.

Het is een dunne lijn tussen stalken en 'toevallig' opduiken op plaatsen waar zij regelmatig komt. MAAR...er is één groot verschil tussen beiden: wie niet als stalker door het leven wil gaan, stopt bij een duidelijke neen en laat de ander voldoende ruimte. 'De eeuwige aanhouder wint' geldt misschien op andere domeinen, maar in de liefde slechts sporadisch. En dat feit heeft onze romcom-verslindende generatie te weinig onder ogen gekregen. Niet zo gek dat we met z'n allen meegaan in hoe Joe zijn moorden rationaliseert, afgaande op de massale steunbetuigingen op sociale media. Want hij deed het allemaal uit pure liefde. Toch?

Onze troebele kijk op Joe valt misschien ook te verklaren door zijn complexiteit. Zijn moeilijke jeugd, zijn obsessieve drang naar liefde, zijn zorg voor Paco (kind van een drugsverslaafde moeder). Stalkers zijn mensen, moordenaars zijn mensen. We tonen geen afschuw voor Joe, omdat hij op vele vlakken een gelijke is. Het is geen monster, geen marginaal. Eerder een schuchtere boekenman die op blondjes valt. En met zijn hamer niet alleen het nieuwe bed van zijn geliefde in elkaar timmert, maar toevallig ook de schedels van haar voormalige bedpartners.

Dat we ons tot op zekere hoogte kunnen herkennen in zo'n gek, of - erger nog - zijn gedrag niet veroordelen, is verontrustend. Het helpt natuurlijk niet dat de slachtoffers van Joe stuk per stuk eikels waren. In zekere zin heeft Joe een betere wereld voor Beck geschapen. Toch? Enkel wanneer Joe uit zijn rol valt als charmante nerd in het bijzijn van Beck en je de stoppen nét niet ziet doorslaan, voel je plaatsvervangende schaamte. "Verman je toch," denk ik dan. In de naam van de liefde mag blijkbaar veel, zolang je je maar als een gentleman gedraagt.

Bovendien zijn we allemaal een beetje voyeur. Een beetje veel, dezer dagen. De enige reden waarom we vroeger ongeïnteresseerd en met een diepe zucht familiealbums bekeken, is omdat je met familie niet kan aanpappen. En dat kon je met Jessica Biel uit Seventh Heaven, dat net bezig was, wél. Maar dook er plots een héél ver lekker achternichtje op aan de kindertafel van een plechtige communie, dan durfde je bij een volgend bezoek aan jouw oma datzelfde fotoboek wel eens uit eigen initiatief uit de kast halen. Bij voorkeur wanneer de oma in de keuken aan het middagmaal bezig was of even naar het dorp fietste. 

Enkele jaren later waren klasfoto's de enige manier om de onbereikbare Miss Popular mee naar huis te nemen na de schooluren. Maar bij het staren naar het glinsterende fotopapier stopte het. De crush veranderde niet in een obsessie. Daar had je simpelweg te weinig materiaal voor. Zonder internet was er minder brandstof voor de verbeeldingskracht.

Vandaag leveren sociale media en krachtige zoekmachines als gratis privédetectives onbeperkt voer voor de voyeurs. We willen gezien worden, bemind worden, en sommigen misschien zelfs gestalkt worden. Wie in dit leven geen aandacht krijgt, stelt niets voor. Onze dagboeken hebben we op straat gegooid. Bij voorkeur in het midden van een drukke winkelstraat. Vlot leesbaar en afgewerkt met perfecte plaatjes. Gestileerde parels voor de zwijnen.

Het is net die perfectie die we ook in een relatie zoeken. Everythingship, zo vatte Joe het samen in een potje Scrabble met Beck. De relatie die je àlles geeft. De Heilige Graal van de Romantiek, die in haar akeligste momenten de belangrijkste waarden van de Verlichting in duisternis hult. 

Cynisch genoeg, is het uiteindelijk de goedheid van Joe die het Everythingship met Beck doet stranden. Joe wijst Paco op een verbergplaats voor zijn boek dat hij van zijn alcoholieke stiefvader niet mag lezen. 

Door de loslippigheid van Paco stuit Beck in Joe's appartement op een schatkistje gevuld met afschuwelijke onthullingen. Zijn toevallige ontmaskering en Beck's ultieme vluchtpoging duwen Joe uiteindelijk naar zijn klassieke oplossing: moord. De intense romance tussen Joe en Beck, waarvan we met z'n allen dachten dat ze de belangrijkste storm (Peach) doorstaan had, eindigt in de kelder van de boekenwinkel. Waar alles begon.

Joe kiest finaal voor zelfbehoud. En niet voor de liefde. Er knakt iets in mij. Maar nóg spuw ik hem niet uit. In mijn donkerste moment beschouw ik de dood van Beck net niet als collateral damage in Joe's queeste naar Everythingship. Maar al snel denk ik "Beck...Komaan Joe, dat meen je toch niet?" Of zoals mijn vrouw, de goedheid zelve, het beter samenvat: "Dat had ze nu ook niet verdiend."

Het gebrek aan een Happy End breekt mijn hart. Letterlijk. "Dit kan toch niet?" snik ik. We zijn er zo van overtuigd dat de wereld rechtvaardig in elkaar zit. Maar rechtvaardigheid betekent niét dat Beck uiteindelijk ontsnapt en Joe voor de rest van zijn leven achter de tralies belandt. We willen dat de liefde, of is het de leugen, regeert. "Waarom kunnen jullie niet gewoon weer samen zijn, ondanks alles?" roep ik de beeldbuis toe.

Helaas, Joe blijkt een monster. Dat wisten we eigenlijk al vanaf het begin. Maar omdat we hem ook als een goede jongen kenden, weigerden we dat te geloven. Wie een verhaal aan een individu kan koppelen, heeft een medemens gecreëerd. Waar we onszelf in kunnen zien. En die we niet zo makkelijk kunnen veroordelen. Dat geldt ook voor Paco, die weigert om Beck alsnog uit de klauwen van Joe te bevrijden. Pakkende verhalen wegen zwaarder door dan onze heilig gewaande principes.

Wanneer ik nog van de klap lig te bekomen, weerklinkt "I need my girl" van het immer melancholische The National, terwijl Joe Beck begraaft en er haar psychiater - waar ze mee vreemdging - voor laat opdraaien. Mijn wereld stort in. Arme Joe. Arme Joe. Geen geluk voor ons, arme Joe.

Taco-vrijdag

De Noren houden van tradities. Taco op vrijdagavond is er zo eentje van. Volgens sommigen dateert taco-vrijdag uit de vroege Middeleeuwen, toen de Vikingen op hun plundertochten langsheen de Midden-Amerikaanse kusten dit krokante en goedgevulde goedje ontdekten.

Fake news avant la lettre, als we de logboeken van de Vikingen mogen geloven. Dat taco pas in de jaren '90 van de vorige eeuw tijdens de wereldwijde amerikanisering naar Noorwegen kwam, lijkt ons een meer plausibele uitleg.

Hoe dan ook, taco op vrijdag is tot een Noorse volkstraditie verworden. Maar waarom is het zo populair? Eerst en vooral omdat het makkelijk te maken valt. Een niet te onderschatten luxe voor de drukbezette 'barnefamilier' (gezinnen met jonge kinderen).

Verder is het een perfecte mix tussen vettig en gezond. De gesneden mini-tomaatjes, avocado, maïs en mango bieden tegengewicht voor het gekruide gehakt, de geraspte Jarlsberg-kaas en de liters room die de Noren tussen de taco smeren. Noren zijn zo verlekkerd op taco dat ze het zelfs in andere gerechten verwerken. Wat te denken van een tacopizza? Misselijkmakende heiligschennis voor de Italianen, een culinaire innovatie voor de Noren.

Taco vormt de start van een lange tv-avond op NRK1, het eerste net van de openbare omroep. De 'gullrekka' (gouden rij) start met Beat for Beat (De Notenclub), Nytt på nytt (Dit was het nieuws) en Skavlan (Van Gils & Gasten). Taco en gullrekka zijn een drie uur durende beloning op vrijdagavond voor de 38,5 uren werkweek die de arme Noor moet ondergaan. Het perfecte alibi voor comfortfood- en televisie. 

  

Hoewel de ogen vooral op het eten en het scherm gericht zijn, is het een bij uitstek sociaal en ongedwongen gebeuren.  De moeilijkste vraag die je op een taco-vrijdag te verwerken krijgt, is of je eens de avocado kunt doorgeven. Iedereen eet met de handen en gebruikt diezelfde handen om de kleine potjes door te geven, die op een lage tafel tussen de kaarsjes staan. In een joggingbroek en met een keukenrol, die vlekken op de stoffen zetel moet voorkomen.

Bovendien zien sommigen in het breken van de taco ook een religieus element, wat de heiligheidsfactor alleen maar aandikt. Dat knisperend geluid ontbreekt bij het verorberen van een fajita, dat de voorbije jaren ook aan een opmars bezig is. Maar enkel een taco op vrijdag wordt als écht Noors beschouwd. Zoals vis op vrijdag dat ooit was in Vlaanderen. Het Avondland verliest en creëert tradities.

Wie in Noorwegen vlot wil integreren, moet respect tonen voor de taco & gulrekka-traditie. Ik slok met plezier vijf taco’s naar binnen, maar mijn bloedhekel aan muzikale feelgoodprogramma's zoals So you think you can dance, Idool en dus ook de Noorse Notenclub kan ik maar moeilijk verbergen.

Wanneer de pianist YMCA start, mijmer ik naar de vooruitgeschoven topper in het Belgische voetbal met een pak friet, een zigeunerstick en een Sprite. “Dat is toch doorgestoken kaart,” zucht ik. “Elk nummer is vooraf ingestudeerd. Dan luister ik liever naar de mongolen van de Jostiband, dat is tenminste eerlijke Downtown-muziek.”

“Eerlijk?” vraagt mijn schoonmoeder geërgerd. “Heel Noorwegen kijkt al 20 jaar naar Beat for Beat. Dit is onvervalst Noors erfgoed.”  Ze kijkt naar mijn vrouw en vraagt haar in het lokale dialect waarom ze mij in godsnaam naar hier heeft gehaald.

Buiten vriest het dat het kraakt. Ook in de woonkamer is de sfeer onder nul gezakt. Wist ik veel dat de vrijheid van meningsuiting in Noorwegen niet op vrijdagavond geldt. De nationale Notenclub amuseert zich ondertussen op de tonen van ‘Happy’ van Pharell. Ik loop naar het toilet en ga er stilletjes huilen.