Boertje

Liefste zoon,

Liefste Magnus,

Sinds kort delen wij de fles. De babyfles, voordat ik Kind & Gezin op mijn dak krijg. Nou ja, delen. Ik hou het flesje vast en jij verzwelgt in sneltempo de poedermelk. Met de gezangen van de Brugse spionkop op de achtergrond lijkt het alsof we hele dagen op cantussen vertoeven. Met de slabbetjes als lintjes, jouw vader die als machtsgeile praeses jouw drinktempo bepaalt en het periodieke gekots als...het periodieke gekots.

Onze cantussen begonnen aan het einde van de borstvoedingsperiode, nu jouw mama opnieuw 38 uur per week naar een computerscherm staart in plaats van naar jou. Of toch 30 uur. Op vrijdag zorgt ze officieel voor jou, maar we weten allebei dat het weekend voor jouw mama al op donderdagavond begint. Want zowel van het werk als van het moederschap wordt ze moe, vertelt ze me regelmatig met het nodige gezucht.  Maar dat zijn vrouwen, en die zal ik je binnenkort wel eens uitleggen.

Met plezier in een Antwerpse bar bijvoorbeeld. Ik paradeer dezer dagen al dolgraag met jou in de hippe koffiehuizen op 't Zuid. 'Kan jij het flesje voor mijn zoontje opwarmen?' vraagt jouw zorgdragende vader aan de ranke serveuse, die haar prille modellencarrière financiert met het maken van al even magere lattes.

Ze smelt meteen weg. De microgolf blijkt overbodig; het flesje even vasthouden tussen haar verhitte handpalmen volstaat om het babywater op temperatuur te brengen. Op mijn schoot zuig je aan het flesje zoals een volleerde...- ook dat vertel ik je later nog wel.

Mijn aandacht is enkel op jou gevestigd, al voel ik de blikken van vrouwelijke genegenheid op onze cocon neerdalen. 'Zouden we niet beter blind zijn voor de wereld om ons heen?' fluister ik je toe. In onze cocon heerst immers een intensiteit die ik een laatste keer voelde toen ik mijn spierwitte knuffelbeer binnendeed op de tonen van 'Daar gaat ze'. Nochtans voelde ik toen meer pluche dan tong en bleek zijn blik doffer dan de klap die volgde toen ik van het stapelbed donderde. Hoe oud ik toen was, laat ik graag in het midden.

Wanneer het flesje loodrecht boven jouw verzadigd mondje hangt en de laatste druppels jouw bavetje bezoedelen, leg ik je over m'n rechterschouder. Ik geef korte tikjes op jouw gebogen rugje en klop daarmee op de hemelspoorten. Al snel weerklinkt jouw boertje als welkomstwoord, dat de Strumbella's voor een split second uit de ether haalt. 'I got burps in my mouth and they needed to go', knipoog je naar de serveuse.

Ik draai me om, werp een samenzwerige blik naar haar en voeg wat coolness aan mijn net bewezen vaderkwaliteiten.  Ik haal je weg van mijn schouder, check of er niets anders uit jouw mondje is gekomen en til je recht voor mij uit. Onze blikken treffen elkaar en toveren dezelfde grijns van geluk op onze gelijkaardige gezichten.

Ons geluksmoment is van ultrakorte duur, want jouw speelse blauwe knikkers richten zich al elders op. Bovendien hield jouw moeder - nochtans diepverzonken in de Flair - het hele spektakel nauwgezet in de gaten en dwingt me nu tot het verversen van jouw luier. Flirten kan tot ernstige shit leiden.

Niettemin voel ik me een volwaardige vader wanneer ik als kostwinner jouw flesje kan vullen en jouw belangrijkste basisbehoefte perfect kan vervullen. Wanneer je dan nog het ultieme teken van appreciatie vertoont voor mijn voedkunsten en daarbij mijn schouders en onze directe omgeving drooghoudt, zijn we allebei voldaan. Klaar voor onze volgende cantus. En waar die plaatsvindt, maakt me niets uit. Mijn thuis is waar jouw flesje staat. En waar jouw boertjes galmen.

Borstpomp

Liefste Magnus,
Liefste zoon,

'Een magische periode,' zo omschreven alle bevriende papa's met fonkelende ogen de aanvang van hun vaderschap. Twee maanden na jouw geboorte is de eerste ontnuchtering echter een feit. En dan heb ik het niet over de liters mosterdgele vloeibare stront die als een uit op hol geslagen softijsmachine stromen en onze pamperrekening ledigen. Ook niet over jouw spastische bewegingen die aan Stephen Hawking in zijn motorisch moeilijkste dagen doen denken en een toekomstige Wimbledon-finale wel erg onrealistisch maken.

Neen, het is de intrede van de borstpomp die me de magie van de getepelde tweeling heeft ontnomen. De borstpomp degradeert de boezem tot een kille Joyvalle-melkfabriek, waar de second base-zone  van weleer vakkundig omgevormd werd tot een pompstation om jouw hongerige kindermond te voeden.  Elke keer dat jouw moeder de tap doorduwt, perst ze een stukje levenSlust weg uit jouw vader. Mijn Heilig Doel is een goedkoop levensmiddel geworden, dat mij niet langer in bekoring leidt. Druipende tepels in een dwangbuis hebben mijn borstdolheid bedwongen.

Voor de komst van de borstpomp kroop ik op woensdagnamiddagen in smalle gleuven van muffe papiercontainers op queeste naar gekreukelde borsten op afgebleekt papier, maar werd ik vooral besneden door verdwaalde donkergroene scherven van goedkope Franse wijnen. 

Om diezelfde naakte borsten in beweging te zien, dook ik na middernacht om de tien seconden met het vergrootglas op het testbeeld. De wisselende mozaïek met memmen in het midden voor wiens ouders het tv-aanbod op de BRT ruimschoots voldoende vonden en Filmnet een overbodige luxe. De snapchat van de 90's voor seksueel gebuisden.

Om diezelfde borsten in een echte vitrine te aanschouwen, liep ik 's morgens op de IR Antwerpen-Brussel tientallen wagons door om een eenzame plek aan het linkerraam te bemachtigen, die me een ongehinderd zicht op de Rue d'Aerschot en haar plastieken Balkan-heuvels bood. 

Dertig jaar lang richtte ik mijn blik hoofdzakelijk op borsten. Tot nu. De moedermelkindustrie heeft zich in de tepelhoven genesteld en handelt er haar steriele zaakjes af. Antistoffen voor de verleiding. Ik staar apathisch naar de decolletés die me ooit het delirium bezorgden.

Maar dankzij de borstpomp heb ik eindelijk een speciaal plaatsje in jouw hart verworven. Toen jouw mama nog het moedermelkmonopolie had en de borstvoedingslakens uitdeelde, kon enkel zij jou door de poorten van het Walhalla voeren. Terwijl je driftig aan moeders tepels zoog, neuriede ik met een jaloerse ondertoon 'Before you slip into unconsciousness, I'd like to have another kiss'. Jouw oogjes dwarrelden van links naar rechts en je gleed stilaan weg in een vredige slaap. In de armen van jouw heroine. Jouw vader als wazig achtergronddecor, de kaken droog.

Ik was een veredeld wietdealertje die je met enkele goedgeplaatste strelingen hoogstens tot een langgerekte glimlach en enkele nietszeggende kreetjes kon verleiden. Maar een diepvries gevuld met borstmelk zal onze afstandelijke band ontdooien. Een grijnzende melkman die verdacht veel op jou lijkt, zal de blonde Vikingengel als poortwachter naar jouw Walhalla zo nu en dan vervangen. Schrik niet, de fles die hij aanbiedt bevat wel degelijk the real stuff. Een reservoir aan rust met het boertje als orgelpunt. 

Het vaderschap doorprikt ballonnen die ooit als eeuwig gewaande geluksbakens over mijn horizon zweefden, maar biedt een grotere diepgang dan elke Versuz-decolleté op Tomorrowland. Althans, dat maak ik mezelf wijs wanneer ik het melkpeil in de borstpomp de 10cl-grens zie passeren en de vuurrode tepels van voorheen de kleur en contouren van een cuberdon over datum hebben aangenomen.

100 centimetres chest crawl

Dear son,
Dear Magnus,

At this moment you're daydreaming in a baby carrier, glued to mom's breast. You're floating over the Kattegat, which is your father's rolling love triangle binding my cherished Scandinavian countries together. Your departure has kicked off a temporary cease-fire in your parents' house, which looks like a battlefield since the 24th of May.

I have been splattering in your yellow slurry, I've been hiding in the guest room for your waves of crying and the bashing of the washing drum is slowly pushing my eardrums to rupture. I feel like being in the middle of a muddy mosh pit at a metal festival, while I prefer listening to classical music in my reading chair to recharge my batteries. Is fathership a relief? It feels more like being on the highway to insanity,

Is fatherhood enriching? Absolutely. Magnus, you have brought my cynical interpretation of love back to the pure essence: being together. You consider playing hard to get as a childish game for adults. While you see your mother mainly as a dairy cow, the proximity of your father's heartbeat is sufficient to dry up your flood of tears. Merely my presence is fulfilling.

That means that I'm good enough as a father, as a man, as a human being. Nothing delivers more peace of mind than you on my chest. Even when you transform the round collars of my T-shirts into V-necks, which are clearly out of fashion. But after our first three weeks together, I realize that my fashion credibility is now less important than my credibility as a father.

Therefore, I willingly endure your 100 centimeters chest crawl, which immerses us in a cascade of emotions. After a lot of floundering and screaming, you clinge to my chest, dangling above an abysmal gorge of turmoil and discontent. Only when you let go of your aching fingers and surrender to my swing of love, the gap closes and I become your stepping stone. At moments like this everything is right. 

Taking the risk of causing a noisy protest, I then whisper to you some lines of The Streets: "Dry your eyes mate. I know you wanna make me see how much this pain hurts. But you've got to walk away, it's over." Curiously enough, it conjures a beautiful smile on your face, and brings you to a deep sleep. Most of the time.

You often combine that smile with squinting your eyes. It is exactly that Chinese pose that gave me a early glimpse of our future happiness, when your father's great sense of humor provoked for the first time a mysterious smile on your mother's face, which she embellished by closing her cat eyes for a split second. The end of my resistance.

Those who can laugh together, live longer together. But buddy, apparently we don't even need humor to be able to laugh together. My heartbeat keeps us connected.

Borstcrawl

Liefste zoon,

Liefste Magnus,

Op dit moment zweef je wegdromend in een knusse draagzak, gekluisterd aan mama´s borst boven het Kattegat. De Zeestraat die mijn geliefde Scandinavische landen al golvend in een driehoeksverhouding aan elkaar verbindt. Jouw vertrek heeft een tijdelijk staakt-het-vuren ingeluid in jouw ouderlijk huis, dat sinds 24 mei de allures van een slagveld heeft. 

Ik ploeter er in jouw gele smurrie, schuil in de gastenkamer voor jouw huilbuien en word stilaan gek van de wastrommel die continu inbeukt op mijn op springen staande trommelvliezen. Ik voel me de speelbal in een zeiknatte moshpit op Graspop, terwijl veeleer Klara in m´n leeszetel mijn batterijen herlaadt. Het vaderschap een verademing? Eerder de snelweg naar de waanzin.

Het vaderschap een verrijking dan? Absoluut. Jij hebt mijn cynische invulling van het liefdesconcept teruggebracht tot de pure essentie: samen zijn. Playing hard to get beschouw je als een kinderlijk spel voor volwassenenen. Terwijl je jouw moeder vooralsnog als een ordinaire melkkoe beschouwt, volstaat immers de nabijheid van mijn hartslag om jouw tranenvloed droog te leggen. Louter mijn aanwezigheid voldoet. 

En dat betekent dat ik voldoe als vader, als man, als mens. Niets brengt meer rust dan jou aan mijn borstkas. Nochtans heb je na drie weken de ronde kragen van al mijn T-shirts verwrongen tot V-halzen, die echter weer uit de mode zijn. Maar mijn fashion credibility is vanaf nu minder belangrijk dan mijn geloofwaardigheid als vader. 

Daarom onderga ik gewillig jouw 100 centimeter borstcrawl die ons neerdompelt in een waterval aan emoties. Wanneer je je na heel wat gespartel en gekrijs vastklampt aan mijn borst, bengel je boven een onpeilbare ravijn van onrust en onvrede. Pas als je jouw smachtende vingertjes loslaat en je je overgeeft aan mijn schommel van liefde dicht de kloof zich. Op momenten zoals deze klopt alles. In de eerste plaats mijn hart voor het jouwe.

Met het risico op luidruchtig protest fluister ik je dan The Streets toe: ´Dry your eyes mate. I know you want to make me see how much this pain hurts. But you´ve got to walk away, it´s over.´ Vreemd genoeg tovert het een gelukzalige glimlach op jouw gelaat, wat jouw rechtstreekse aanloop vormt naar een diepe slaap.

Die lach koppel je trouwens graag aan het dichtknijpen van jouw oogjes. Het is exact die Chinese pose die me een glimp van het komende geluk bood, toen jouw moeder voor het eerst met de fantastische humor van jouw vader glimlachte en haar cat eyes op een kiertje na voor een seconde sloot. Meteen het sluitstuk van mijn verzet tegen haar avances.

Wie samen lacht, leeft langer (samen). En om samen te lachen, hebben wij blijkbaar geen humor nodig, maatje.

Eerste Viking-zoon moet Vanderveerens aan nieuwe topsportsuccessen helpen

De voormalige topsportfamilie Vanderveeren heeft haar eerste Viking-zoon verwelkomd. Magnus, het strategische liefdeskind van Yannick Vanderveeren en zijn Noorse vrouw Ingrid Østbye, moet in de eerste plaats het roemrijke sportverleden van het geslacht Vanderveeren in ere herstellen. Dat ging vijftien jaar geleden verloren toen Yannick voor de boeken in plaats van de ballen koos. Hij beschouwt het nu als z´n plicht om die historische flater recht te zetten.

´Vanaf het moment dat ik eind 2011 in de dwarrelende decembersneeuw Ingrid aan de Brusselse Beurs verschalkte, ontstond de mythe dat ik ze enkel voor haar looks en haar oliekronen gekozen had. Belachelijk. Het was pas na de eerste ontmoeting met haar familie dat ik finaal overstag ging. Ingrids genetisch materiaal in combinatie met het VDV-DNA levert immers een schat aan sportcarrièremogelijkheden op. Haar tweelingbroer lijkt een Abercrombie-model op skilatten en kan bijhoorlijk tegen een balletje trappen. Verschillende sportmanagers willen al het portretrecht van Magnus binnenrijven.´ 

Voetbal lijkt een logische keuze voor de jongste Vanderveeren, gezien de sportieve achtergrond van beide families. Maar Yannick wil hem niet in één richting pushen: ´Noorwegen snakt al decennialang naar een eerste toptennisser, terwijl het Vlaamse schansspringrecord van Tom Waes duidelijk voor verbetering vatbaar is. Het liefst wil ik Magnus op Wimbledon zien schitteren, maar hij moet vooral doen wat hij graag wil doen. Zolang het maar een topsportcarrière is.´

De moeder van Magnus ziet vooral politieke opportuniteiten in zijn komst. ´Door Vlaanderen een eerste Viking-Vanderveeren te bieden, hoop ik de relaties tussen Noorwegen en de rest van Europa te verbeteren. Het doet het Noorse volk pijn dat onze Europese broedervolkeren ons als egoïstische oliesjeiks beschouwen. Magnus Vanderveeren is het beste bewijs dat we wél een belangrijk deel van onze moederkoek willen delen. Ik verontschuldig me echter voor m´n voorouders die op hun plundertochten langsheen de Vlaamse kust nooit een Vanderveeren bezwangerd hebben. De Europese sportgeschiedenis had er helemaal anders kunnen uitzien.´

Als bijkomende geste richting Vlaanderen koos Ingrid voor een bevalling op Vlaamse bodem. Een emotionele beslissing die Magnus de dubbele nationaliteit zal opleveren. ´De toekomst van Noorwegen ligt vanaf nu in het hart van Europa. Al moet ik eerlijk toegeven dat het gemak waarmee de lokale gynaecologes hier epidurale verdovingen uitdelen ook meespeelde. Bij een kind gemaakt in Ibiza past een geboorte in hogere sferen.´ 

Maar wat als Magnus niet in de hogere echelons van de maatschappij geraakt? ´Aan zo´n rampscenario´s denken we simpelweg niet,´ aldus de fiere vader. ´Eén blik op Magnus zegt voldoende: deze jongen heeft het. Anders had ik wel een clausule in mijn huwelijkscontract laten opnemen.´

Een doopfeest komt er overigens niet. ´Ik wil geen systeem op gang brengen waarin Magnus op zaterdagmorgen in de catechese zit en nuttige uren op de tennisbaan aan zich voorbij ziet gaan. Als kersverse vader neem ik meteen m´n verantwoordelijkheid.´

First Viking son has to revitalize Vanderveeren´s top-class sporting history

The former top-class sports family Vanderveeren has welcomed its first Viking son. Magnus, the strategic lovechild of Yannick Vanderveeren and his Norwegian wife Ingrid Østbye, is expected to revitalize the glorious Vanderveeren´s sporting history. Fifteen years ago, that success story suddenly ended when Yannick decided to choose books in stead of balls. Now, he considers it as his duty to rectify that historical error.

"From the moment I seduced Ingrid in 2011 at the stairs of the Brussels Stock Exchange in the swirling december snow, the myth arose that I selected her just for her looks and her oil Krones. But that´s ridiculous. Ingrid's genetic material combined with the VDV DNA, provides plenty of sports career opportunities. Her twin brother looks like an Abercrombie model on skis and her other brother is a talented football player. Several sport agents already want to obtain the image rights of Magnus."  

Considering the sporting background of both families, football seems like a logical choice for the youngest Vanderveeren. But Yannick doesn´t want to push his son into one direction: "Norway has been longing for decades for a first top tennis player, while the Flemish ski jumping record of Tom Waes clearly can be improved. Of course I want to see Magnus shine at Wimbledon, but he should do what he wants to do. And I´m sure that will lead him to a professional sports career."

According to Magnus´s mother, his birth creates great political opportunities. "By offering Flanders a first Viking Vanderveeren, I hope to improve the relationship between Norway and the rest of Europe. It hurts the Norwegian people that our European brother nations look at us as selfish oil sheikhs. Magnus Vanderveeren is the best proof that we do want to share an important part of our natural sources. However, I apologize for my ancestors who during their raids alongside the Flemish coast never impregnated a member of House Vanderveeren. The European sports history would have looked completely different."

As an extra gesture of rapprochment towards Flanders, Ingrid choose to give birth on Flemish soil. An emotional decision, which will offer Magnus dual citizenship. "The future of Norway now lies at the heart of Europe, while I have to admit that the ease with which local gynaecologes offer epidural anesthesia also played a role. A child that is made in Ibiza deserves a birth in la-la land." 

But what if Magnus will not be able to reach the upper echelons of society? "We´re not thinking about disaster scenarios. One look at Magnus says it all: this kid has got what it takes. Otherwise I would have put a clause in my marriage contract," declares his proud father.

Yannick and Ingrid are still discussing a possible baptism: "I´m afraid Magnus will lose a lot of useful hours in church on Sunday mornings. He should spend that valuable time on the tennis courts. Before his birth, I promised to provide him all the necessary wings. But a baptism would limit his scope. Although I also understand his mother´s point of view, which considers the Christian sacrament as an essential root." 

Roots & Wings

Dear son,

We don´t know each other that well yet, but I´m sure this will change quite soon. I already think it's fantastic that you - just like your dad – attach such a great importance to your appearance. Yesterday, you suddenly decided to move into breech and to enforce a caesarean section. No doubt you were thinking about your first Instagram picture, which will determine your image for the coming months. And although the Aden filter can turn mediocre people into models, you decided to take no chances. No hours of wringing through a shady and sour ditch, but a first class ride to the light. Quite obvious you´re made in jetset Ibiza. You want the world and you want it now, which means a clean cut and an outlet in style. An eternal scar for your mother, but a smooth start of your adventure. Getting your priorities straight, that's my boy.

But what are my priorities concerning you? A great Danish thinker once confided to me that the perfect education consists of 'roots & wings'. By roots she meant core values ​​and traditions. The heart of our being. And because of that, my buddy, I travelled up North to conquer your mother. Although her angelic looks also played a key role in constructing my airbridge between Brussels and Oslo.

Solid roots that nurture and strengthen has been for centuries the secret for success of Scandinavian women, who raised their children to become responsible Vikings. They strongly believe in the Law of Jante, which considers human equality as the highest good. Their kids grow up in extremely cozy (koselig) and loving homes, preferably surrounded by family. They pursue ´just about enough but not too much´ (lagom).

Moreover, as a former peasant girl, your mother stresses the importance of discipline and a balanced life in harmony with herself and with nature. She will undoubtedly provide you her personal values ​​such as kindness, caring and patience. Because she's probably the sweetest person in the world. At least, that´s what I remember from my wedding speech.

Thanks to her traditions and background you will – once you´re mature enough – celebrate annually the adoption of the Norwegian Constitution (woo-hoo!), totally wasted after millions of Akvavit shots wearing a 200-year-old ridiculously looking suit. More importantly, you will get instant access to the Scandinavian crystal ship…Filled by a thousand girls, a thousand thrills. A million exciting ways to spend your time in the North.

But you´ll be mostly craving for the northern summer nights. Enchanted by the eternally lasting twilight, galvanized by the beats of the 2030s Kygo, put under a spell by princesses in magical white cocktail dresses. This annual prospect and your inevitable cross-country skis will keep you on track during the dark winters. Life won´t get better than this, how many virgins other gods may promise you. 

But becoming the youngest member of a top-level sports family, I have to tell you that the Scandinavian Law of Jante should not hinder the development of your talents. Experiment, exercise, excel. Wave your wings and ask me to nourish them. Beg me over and over to pay for your sports lessons, concert tickets and travelling. Don´t do the maths too often, learn languages and get out there. Leave for Erasmus. Remind me to invest and get inspired.

Consider others as equals, but dare to be different and to do better. Follow your desires. 'Why would you deny yourself something you want?´ Listen sufficiently to that devil´s voice, without creating hell for your beloved. Live like you´re no one's master, like you´re nobody's servant. Make sure responsibility doesn´t paralyze you. Spread your creative and spirited wings. Wings that will illuminate you and will unveil your potential.  Laugh at your father's cynicism, but do not use it as your life fuel. Apply your mother's core values ​​as a compass, if you would lose your way.

I offer you this letter as our binding contract for the roots and wings I promise you to deliver. Talk to me when I fail to live up to your expectations. Apart from discussing women and football, I deeply hope that we will soon be able to also have those kind of conversations. So you can in fact develop into a responsible but free Vanderveeren Viking.

By choosing your first name, we have given you a platform of roots and wings. Your namesakes ruled for centuries over the North, having a royal name that sounds powerful on every international scene. Ready to conquer the world. You already have my full support.

We'll see each other soon,

Your cynical, but loving father.

Wortels & Vleugels

Liefste zoon,

We kennen elkaar nog niet zo goed, maar dat komt nog wel. Ik vind het alvast fantastisch dat je – net als jouw vader – veel belang aan jouw voorkomen hecht. Gisteren besliste je plots om in stuitligging te draaien en een keizersnede af te dwingen. Ongetwijfeld dacht je aan jouw allereerste Instagramfoto, die jouw imago voor de komende maanden zal bepalen. En hoewel de Aden-filter middenmotors tot modellen kan verheffen, besloot je niets aan het toeval over te laten. Geen urenlang gewring door een schimmige en zure sloot, maar een eersteklasserit naar het levenslicht. Niet voor niets gemaakt in het jetset–Ibiza. Je koos voor een clean cut en een blijde uittrede in stijl. Een eeuwig litteken voor jouw moeder, maar een rimpelloze start van jouw avontuur. Getting your priorities straight, that´s my boy. 

Maar wat worden mijn prioriteiten ten aanzien van jou? Een groot Deens denker vertrouwde me ooit toe dat de ideale opvoeding uit ´Wortels & Vleugels´ bestaat. Met wortels bedoelde ze grondwaarden en tradities. De kern van ons zijn. En daarvoor makker, ben ik jouw moeder in het Hoge Noorden gaan halen. Al speelden haar engelenlooks ook wel een rol in het tot stand brengen van mijn (gebakken) luchtbrug tussen Brussel en Oslo. 

Stevige wortels die voeden en versterken vormen immers al eeuwenlang het succesrecept van Scandinavische vrouwen die hun zonen grootbrengen tot verantwoordelijke Vikingen. Volgelingen van de Wet van Jante, die gelijkheid tussen mensen als het hoogste goed beschouwen. Opgegroeid in huizen waar het uiterst gezellig (koselig) en liefdevol vertoeven is, bij voorkeur met familie. En die ´net genoeg, niet te veel´ nastreven. Als voormalig boerenmeisje benadrukt jouw moeder het belang van discipline en een evenwichtig leven in harmonie met zichzelf en met de natuur. Verder zal ze je ongetwijfeld haar persoonlijke waarden als vriendelijkheid, zorgzaamheid en geduld aanreiken. Because she´s probably the sweetest person in the world, althans dat herinner ik me uit m´n trouwspeech.

Dankzij haar tradities en achtergrond zal je – als de tijd en iets anders er voor rijp zijn – jaarlijks op 17 mei straalbezopen van de Akkevit de Noorse grondwet vieren in een pak van 200 jaar oud én krijg je instant access tot een snoepwinkel gevuld met duizenden Scandinavische sugar honeys. Meer dan zoethoudertjes, neem dat maar van jouw vader aan. Het hunkeren naar de noordelijke schemerrijke zomernachten, dansend met oneindig lange benen, zal je door de donkere winters leiden. Dat en jouw onvermijdbare langlauflatten. Beter dan dit wordt het niet, hoeveel maagden andere goden je ook zullen beloven. 

Maar als nieuwbakken Vanderveeren en jongste telg van een topsportfamilie, vertel ik je nu al dat die Scandinavische Wet van Jante de ontwikkeling van jouw talenten niet in de weg mag staan. Experimenteer, exerceer, excelleer. Wapper met jouw vleugels en vraag me ze te verrijken. Zaag me de oren van mijn grijzende kop voor sportlessen, concerttickets en studiereizen. Vergeet te rekenen, leer talen. Vertrek op Erasmus. Get me investing, get yourself inspired.

Beschouw anderen als gelijken, maar durf anders te zijn en beter te doen. Handel vaak genoeg vanuit jouw goesting. ´Why would you deny yourself something you want?´ Geef voldoende gehoor aan de stem van dat duiveltje zonder een hel voor jouw naasten te creëren. Leef als niemands meester, niemands knecht. Laat de verantwoordelijkheid jou niet verlammen. Sla jouw creatieve en bezielde vleugels uit. Vleugels die jou verlichten en doen verbazen van wat je kan. Lach om jouw vaders cynisme, maar gebruik het niet als basisbrandstof. En gebruik jouw moeders grondwaarden als kompas, wanneer je jouw weg kwijt raakt.

Laat dit mijn bindend contract zijn voor de wortels en vleugels die ik je steeds beloof te bieden. Spreek me erop aan als ik daarin dreig tekort te schieten. Behalve over vrouwen en voetbal hoop ik dat we het binnenkort ook daarover kunnen hebben. Zodat je je effectief kan ontwikkelen tot een verantwoordelijke, maar vrije Vanderveeren-Viking.

Met jouw voornaam hebben we je alvast een basisplatform van wortels en vleugels geschonken. Jouw naamgenoten heersten eeuwenlang over het Noorden, met een koninklijke naam die vlot over de internationale tongen zweeft. Klaar om de wereld te veroveren. Mijn onvoorwaardelijke steun heb je alvast.

We zien elkaar snel,

Jouw cynische, maar liefhebbende vader. 

Kinderwagen

De bestelbon van de gloednieuwe gezinsauto is nog maar net ondertekend of het spel zit thuis alweer op de wagen. Vrouwlief I. - nauwelijks zes maanden zwanger - wil een kinderwagen. Gloednieuw en nu meteen, of wat had u gedacht?

Met een gemiddelde gebruiksduur van twee jaar leek me een tweedehands kinderkoets nochtans een logische keuze. Na honderden kilometers op hobbelige trottoirs en enkele refluxplekken later zal de wagen immers veel waarde kwijt zijn. En dat je een kinderkoets als een volwaardige auto moet benaderen, dat merkte ik op de derde zaterdag van de solden. De ideale dag om gouden zaken te doen: kortingen hebben de 50% overschreden, terwijl de meest irritante koopjesjagers pas volgend weekend buiten komen.

I. en ik dus naar Babydump, dat als een grote vuilnisbelt luidt van alles wat die kleine mormels kunnen uitstoten en waar ik tot voor kort met de grijns gezwind voorbij reed. Tot afgelopen zaterdag. Een reconstructie van de feiten. 

Zeiknat van de regen kom ik het verzamelpunt van bevruchte vrouwen binnen. De door oestroegeen gestuurde gieren schieten langs de uitgestalde bolides. Ze verpesten met hun brede achterwerken ideale etalageposities en omklemmen met hun klamme handen het in de hoogte verstelbaar stuur dat hun leven eindelijk richting zal geven.

In hun kielzog speuren hun nu al doodvermoeide mannen naar koetsen onder de € 500. Helaas, hun stille hoop bengelt in de vorm van purperen prijskaartjes als verse lijken aan de galg. Ze lonken dan maar naar ander vlees. Naar vrouwen die de zwangerschap beter verteren dan hun waggelende vriendin. 

Geen enkele garagist waarschuwde deze mannen bij de levensnoodzakelijke aankoop van een gezinswagen dat het Michelinevrouwtje de vaste passagier voorin zou worden. De grootste pechvogels delen ondertussen het bed met een hele bandencentrale. Het gekraak van hun gemeenschappelijke lattenbodem klinkt als echo's uit zwoelere tijden, maar andere echo's duwen deze zaadfabrieken langzaamaan de ijskoude vergeetput in.

Terwijl ik deze stortplaats van vrouwelijke hoop en mannelijke wanhoop overschouw, klinkt plots 'kan ik jullie helpen?' achter mij. 'Ja, dat kan je zeker,' zeg ik tegen een juffertje in een purperen fleece trui. 'Mijn kind adopteren en de maandelijkse aflossing van mijn gezinswagen regelen,' lach ik mijn tanden bloot, die stilaan goudbruin van de liters koffie zien. Mijn doorlopend plassende rolmops bezorgt me immers slapeloze nachten. Het nog ongeboren kind drukt blijkbaar op haar blaas en zorgt zo reeds voor druk op onze relatie.

'Dat kan ik jammer genoeg niet,' antwoordt het juffertje met een onmisbekenbare Hollandse G. 'Dat ook nog, in't zak gezet worden op deze ideale soldendag,' sis ik naar mijn vrouw. 'Maar ik zag jullie met veel interesse naar onze Mutsi Evo Nomad kijken. Een prachtmodel, jullie zijn mensen met een goeie smaak. Hebben jullie hier specifieke vragen bij?'

'Ja, kunnen we hier een levensverzekering op nemen in het geval we hiermee in hoge snelheid op een slecht gesnoeide haag botsen,? vraag ik. 'Ook dat kan ik jammer genoeg  niet, zegt de verkoopster met een nog scherpere G, maar ik kan jullie wél een testrit aanbieden.'

'O ja, graag,' springt de bolle buik naast mij op en neer. Twee minuten later rijd ik zelf toertjes tussen de borstpompen en de slabbetjes met 'mijn papa is een stoere bink' op. Trots parkeer ik de bolide voor de voeten van de verkoopster. 'Voor een echt rijgevoel moet je eigenlijk naar buiten, maar het weer wil niet echt mee vandaag,' zegt ze met een zorgelijke blik naar de parking.

'Geen probleem, we nemen hem,' zegt m'n vrouw stellig. 'Mooi,' zegt de verkoopster. 'Maar uiteraard hebben jullie een Maxy Cosy nodig. Ik vermoed dat jullie auto ISOfix heeft?' 'Uiteraard', zeg ik, terwijl ik 'idefix' in de Google App van m'n iPhone typ. 'Mooi, dan raad ik jullie eigenlijk de Pebble-autostoel aan. Iets duurder dan de rest, maar op de veiligheid van jouw kind wil je toch niet besparen,' knipoogt ze naar m'n vrouw.

'Ik dacht het kind eigenlijk vooral in een veilige omgeving thuis te laten en op de schoot van m'n vrouw te zetten als we dan toch eens met z'n allen een tochtje zouden maken,' zeg ik toen ik op weg naar de autostoelen opnieuw enkel getallen met drie cijfers zie hangen. 'Doe toch eens normaal, het is ook jouw kind,' snauwt m'n vrouw.

'Weet je wat, regel jij de rest, ik wacht wel aan de flesjesafdeling,' zeg ik om verdere schade te voorkomen. Een half uur later komt m'n vrouw me daar tegemoet met een hemelsbrede glimlach: 'Ik heb ons een Pebble Plus aan € 370 kunnen regelen, die we in beide rijrichtingen kunnen plaatsen. Zo wordt onze zoon niet misselijk als hij in de auto te lang leest. Het is het nieuwste van het nieuwste.'

'Ooh dat treft, ik heb online net een Thaïse vrouw besteld, zonder eierstokken. Nagelnieuw ook, als je haar vaginaal gegoochel met pingpongballen niet meetelt.' Later zal in mijn mémoires ongetwijfeld blijken dat Babydump de kiemen van onze echtscheiding zaaide. Drie keer raden wie dan de Pebble Plus krijgt.

Gezinswagen

Mijn vrouw wil een grotere koffer. Helaas niet om in te duiken. Dat vindt ze overbodig nu haar buikje bol staat van andere verwachtingen. Neen, vrouwlief wil een grotere autokoffer om een multifunctionele buggy van € 3.000 in te leggen. En dus volstaat mijn Fiat Tsjinkwétjenko niet meer. Het laatste baken van mijn zorgeloos bestaan. Elleboogje uit het raam, zwarte Ray-Ban net niet van het neusje schuivend, zacht briesje door het open dak. La Dolce Vita. Weliswaar in de Vlaamse motregen. 

Die metroseksueel, tokkelend op het ivoor lederen stuurwiel op de tonen van Duran Duran en knipogend naar Antwerp's Finest, ruimt baan voor een aseksueel. Een grijs burgermannetje, al spreekt zijn huwelijkspartner liever over een 'familieman'.  Online speur ik niet langer naar de diepste decolletés van het Stockholmse nachtleven, maar naar de meest aantrekkelijke autodeals. Voor gezinswagens, mocht u nog aan mijn drastisch gedaald testosterongehalte twijfelen.

Met een SUV - geen overbodige luxe in het volledig geasfalteerde Vlaanderen - probeer ik mijn laatste greintje mannelijkheid te bewaren. De Touran staat evenwel in promotie, maar aan het stuur van een belbus ('Papa, kom mij eens halen' uit drie verschillende pubermonden) waag ik me pas na mijn eerste gedwongen steralisatie. Benieuwd welke auto-opties mijn alimentatieregeling me overigens zullen laten.

Alleszins, wie SUV en betaalbaar denkt, komt al snel bij een Qashqai uit. 'Maar daar rijdt iedereen mee,' vertelde een collega me tijdens de lunchpauze. Het schrikbeeld van de middenklasse die hoger mikt. Wat iedereen doet, is onvoldoende. Een Qashqai is de Parijse zwart-wit IKEA-poster die in de living hangt. En waar je de sfeer van middelmaat zelfs met de beste Argentijnse wijn niet meer wegkrijgt.

Overigens bepaalt niet langer het alcoholpercentage van mijn slaapmutsje, maar de rentevoet van mijn leningen met welk gevoel ik 's avonds naar bed ga. Gelukkig zwaait Volkswagen na het dieselschandaal met mooie financieringsvoorwaarden. Een JKP van 1,99% brengt een Tiguan binnen handbereik. 

Volgens de website van Top Gear is de Tiguan een prototype van degelijkheid met een vleugje poshness. Een Germaanse burgertank naar mijn evenbeeld. Maar vooral een geloofwaardig middel om aan de goegemeente te tonen dat deze heer aan de weg naar boven timmert. Al zwijg ik op de nieuwjaarsrecepties over die 50.000 kilometer op de teller.

Bovendien voelt mijn vrouw zich ongetwijfeld wonderwel met een bak sjoemelsoftware onder haar derrière, die stilaan de trekken van de kont van Kardashian vertoont. Hoewel ze er op Instagram uren naar staart, onthaalt mijn zwangere prinses dat compliment trouwens met giftig gesis. Nochtans beloofde ze bij het afsluiten van ons huwelijkscontract om de uitstoot van schadelijke stoffen tot een strikt minimum te beperken. 

Anderhalf jaar later en zeventig slaande deuren - in een loft! - blijkt onze leefruimte verziekt. Van een kat in een zak durf ik niet te spreken, daarvoor heb ik haar poesje de laatste tijd te weinig gezien. Haar terugbrengen naar de vrije natuur blijkt een kostelijke grap, die me echter opnieuw perspectief op een glimlach kan bieden.

Maar 48 gedomicilieerde Tiguan-aflossingen van onze gemeenschappelijke rekening en 18 verjaardagstaarten voor onze gezamenlijke zoon, binden me aan dit verstikkende burgerleven. Gelukkig kunnen we met onze bijna helemaal nieuwe Tiguan onze buren imponeren. Want daar draait het voor de burgerman uiteindelijk om: overtref jouw naasten. Te beginnen bij een grotere koffer.

Made in Ibiza

Midden augustus. We vertoeven met tien vrienden op Ibiza in een villa met zwembad. Het geluid van blazende haardrogers en dampende strijkijzers verdringt het zachte gekletter van een avondbuitje naar de achtergrond. De chloorlucht doorbakken met zonnecrème wijkt voor een zwoele Dior-geur. Iedereen, behalve ik, maakt zich opgewonden klaar voor 'La Paloma', een restauranttip van Sergio Herman.

Tot de Duitse ref Aytekin stipt om 20u45 Man United – Club Brugge op gang blaast, zoals alleen Duitsers dat kunnen. Een kordaat startschot voor een Vlaams-Britse veldslag. Het tv-volume duw ik zo luid tot iedereen snapt dat hij z’n mond moet houden. De sex on a plate kan me gestolen worden. Ik blijf hier en kom desnoods later wel. Samen uit samen thuis? Een uitdrukking voor meelopers.

Die stoere belofte houdt net als de Brugse troepen op Engelse bodem nauwelijks een helft stand. Omstreeks 21u45 zit ik in een ongestreken hemd – mijn stijlloos teken van verzet – in een hobbelende Landrover. 

Mijn blik heeft het Theatre of Dreams in Manchester ingeruild voor anonieme Balearische krekelvelden. Mijn rechteroor, waar m’n vrouw een kwartier geleden nog hevig aan trok, plakt aan m'n iPhone, afgestemd op SporzaRadio. Vloekend en bevend beperkt mijn communicatie tot de medepassagiers zich tot een scherpe ‘sssssst’.

Een half uur later ontdek ik bij aankomst in La Paloma een tv aan de bar, waarop rode en blauw-zwarte truitjes over de beeldbuis schuiven. Het aperitief en jetsetvolkje laat ik aan mij voorbijgaan, met m'n hoofdschotel doen ze wat ze willen.  Als voorgerecht eet ik wel m'n nagels op.

In de 95ste minuut van de wedstrijd besluit ik de hoopgevende 2-1 nederlaag met een jetsetcocktail te vieren. Waarop Fellaini met een rake kopbal mijn Club alsnog de genadestoot uitdeelt. 

Na de vernietigende buffelstoot van de donkere krullenbol kan enkel een duik naar blondere gekrulde oorden me de nodige troost verschaffen. De hele eettent straalt 'Fuck me, I'm famous uit', terwijl ik in de schoot van m'n vrouw 'Please fuck me, I'm sad' lig te janken. Een klaagzang die de soundtrack van m'n leven ingrijpend zal veranderen...

Drie weken later zwaait mijn vrouw plots met een wit stokje, dat verdacht veel op een koortsthermometer lijkt. Ik sluit m’n ogen en steek m’n tong uit, tot ze die rode loper terug naar binnen rolt en me vol op de mond kust. ‘Je wordt vader,’ zegt ze met een glimlach. 

Haar stick treft me als een baseballknuppel in het gezicht. De twee streepjes slijpen krassen op m’n ziel, net naast de Fellaini-treffer diep in blessuretijd en net boven de onthulling dat Sinterklaas niet bestaat.

Bam. Het Vaderschap. Het ene moment droom je nog eenzaam op jouw kussen van hemelse tranceclubs op Ibiza. Puffend na jouw zevende reeks buikspieroefeningen om met een sixpack een onbekend Zweeds model te verschalken. 

Het andere moment lig je op Ibiza samen met een relatief bekende Noorse schone op één kussen na te hijgen, onwetend dat je zojuist een nieuw wezen een levensadem geschonken hebt.

Niet zomaar een wezen. Een kind. Mijn kind, geboren uit tristesse, maar dat een onophoudelijke bron van vreugde moet vormen voor deze veeleisende vader. Een kind dat moet uitgroeien tot een doelman, met meer uitstraling en meer haar dan het Brugse sluitstuk Bruzesse. Een donkergelokte Viking die zijn jagersnet met Zweedse modellen vult, maar zijn blauw-zwarte netten maagdelijk schoon houdt. Een verbeterde versie van zijn vader. Wie van minder droomt, maakt vooral zijn vrouw iets wijs.

'Una paloma blanca, no one can take my freedom away,' zong George Baker in de seventies. Dan  was hij deze naderende Viking toch vergeten.