De bestelbon van de gloednieuwe gezinsauto is nog maar net ondertekend of het spel zit thuis alweer op de wagen. Vrouwlief I. - nauwelijks zes maanden zwanger - wil een kinderwagen. Gloednieuw en nu meteen, of wat had u gedacht?
Met een gemiddelde gebruiksduur van twee jaar leek me een tweedehands kinderkoets nochtans een logische keuze. Na honderden kilometers op hobbelige trottoirs en enkele refluxplekken later zal de wagen immers veel waarde kwijt zijn. En dat je een kinderkoets als een volwaardige auto moet benaderen, dat merkte ik op de derde zaterdag van de solden. De ideale dag om gouden zaken te doen: kortingen hebben de 50% overschreden, terwijl de meest irritante koopjesjagers pas volgend weekend buiten komen.
I. en ik dus naar Babydump, dat als een grote vuilnisbelt luidt van alles wat die kleine mormels kunnen uitstoten en waar ik tot voor kort met de grijns gezwind voorbij reed. Tot afgelopen zaterdag. Een reconstructie van de feiten.
Zeiknat van de regen kom ik het verzamelpunt van bevruchte vrouwen binnen. De door oestroegeen gestuurde gieren schieten langs de uitgestalde bolides. Ze verpesten met hun brede achterwerken ideale etalageposities en omklemmen met hun klamme handen het in de hoogte verstelbaar stuur dat hun leven eindelijk richting zal geven.
In hun kielzog speuren hun nu al doodvermoeide mannen naar koetsen onder de € 500. Helaas, hun stille hoop bengelt in de vorm van purperen prijskaartjes als verse lijken aan de galg. Ze lonken dan maar naar ander vlees. Naar vrouwen die de zwangerschap beter verteren dan hun waggelende vriendin.
Geen enkele garagist waarschuwde deze mannen bij de levensnoodzakelijke aankoop van een gezinswagen dat het Michelinevrouwtje de vaste passagier voorin zou worden. De grootste pechvogels delen ondertussen het bed met een hele bandencentrale. Het gekraak van hun gemeenschappelijke lattenbodem klinkt als echo's uit zwoelere tijden, maar andere echo's duwen deze zaadfabrieken langzaamaan de ijskoude vergeetput in.
Terwijl ik deze stortplaats van vrouwelijke hoop en mannelijke wanhoop overschouw, klinkt plots 'kan ik jullie helpen?' achter mij. 'Ja, dat kan je zeker,' zeg ik tegen een juffertje in een purperen fleece trui. 'Mijn kind adopteren en de maandelijkse aflossing van mijn gezinswagen regelen,' lach ik mijn tanden bloot, die stilaan goudbruin van de liters koffie zien. Mijn doorlopend plassende rolmops bezorgt me immers slapeloze nachten. Het nog ongeboren kind drukt blijkbaar op haar blaas en zorgt zo reeds voor druk op onze relatie.
'Dat kan ik jammer genoeg niet,' antwoordt het juffertje met een onmisbekenbare Hollandse G. 'Dat ook nog, in't zak gezet worden op deze ideale soldendag,' sis ik naar mijn vrouw. 'Maar ik zag jullie met veel interesse naar onze Mutsi Evo Nomad kijken. Een prachtmodel, jullie zijn mensen met een goeie smaak. Hebben jullie hier specifieke vragen bij?'
'Ja, kunnen we hier een levensverzekering op nemen in het geval we hiermee in hoge snelheid op een slecht gesnoeide haag botsen,? vraag ik. 'Ook dat kan ik jammer genoeg niet, zegt de verkoopster met een nog scherpere G, maar ik kan jullie wél een testrit aanbieden.'
'O ja, graag,' springt de bolle buik naast mij op en neer. Twee minuten later rijd ik zelf toertjes tussen de borstpompen en de slabbetjes met 'mijn papa is een stoere bink' op. Trots parkeer ik de bolide voor de voeten van de verkoopster. 'Voor een echt rijgevoel moet je eigenlijk naar buiten, maar het weer wil niet echt mee vandaag,' zegt ze met een zorgelijke blik naar de parking.
'Geen probleem, we nemen hem,' zegt m'n vrouw stellig. 'Mooi,' zegt de verkoopster. 'Maar uiteraard hebben jullie een Maxy Cosy nodig. Ik vermoed dat jullie auto ISOfix heeft?' 'Uiteraard', zeg ik, terwijl ik 'idefix' in de Google App van m'n iPhone typ. 'Mooi, dan raad ik jullie eigenlijk de Pebble-autostoel aan. Iets duurder dan de rest, maar op de veiligheid van jouw kind wil je toch niet besparen,' knipoogt ze naar m'n vrouw.
'Ik dacht het kind eigenlijk vooral in een veilige omgeving thuis te laten en op de schoot van m'n vrouw te zetten als we dan toch eens met z'n allen een tochtje zouden maken,' zeg ik toen ik op weg naar de autostoelen opnieuw enkel getallen met drie cijfers zie hangen. 'Doe toch eens normaal, het is ook jouw kind,' snauwt m'n vrouw.
'Weet je wat, regel jij de rest, ik wacht wel aan de flesjesafdeling,' zeg ik om verdere schade te voorkomen. Een half uur later komt m'n vrouw me daar tegemoet met een hemelsbrede glimlach: 'Ik heb ons een Pebble Plus aan € 370 kunnen regelen, die we in beide rijrichtingen kunnen plaatsen. Zo wordt onze zoon niet misselijk als hij in de auto te lang leest. Het is het nieuwste van het nieuwste.'
'Ooh dat treft, ik heb online net een Thaïse vrouw besteld, zonder eierstokken. Nagelnieuw ook, als je haar vaginaal gegoochel met pingpongballen niet meetelt.' Later zal in mijn mémoires ongetwijfeld blijken dat Babydump de kiemen van onze echtscheiding zaaide. Drie keer raden wie dan de Pebble Plus krijgt.
