Liefste zoon,
Liefste Magnus,
Sinds kort delen wij de fles. De babyfles, voordat ik Kind & Gezin op mijn dak krijg. Nou ja, delen. Ik hou het flesje vast en jij verzwelgt in sneltempo de poedermelk. Met de gezangen van de Brugse spionkop op de achtergrond lijkt het alsof we hele dagen op cantussen vertoeven. Met de slabbetjes als lintjes, jouw vader die als machtsgeile praeses jouw drinktempo bepaalt en het periodieke gekots als...het periodieke gekots.
Onze cantussen begonnen aan het einde van de borstvoedingsperiode, nu jouw mama opnieuw 38 uur per week naar een computerscherm staart in plaats van naar jou. Of toch 30 uur. Op vrijdag zorgt ze officieel voor jou, maar we weten allebei dat het weekend voor jouw mama al op donderdagavond begint. Want zowel van het werk als van het moederschap wordt ze moe, vertelt ze me regelmatig met het nodige gezucht. Maar dat zijn vrouwen, en die zal ik je binnenkort wel eens uitleggen.
Met plezier in een Antwerpse bar bijvoorbeeld. Ik paradeer dezer dagen al dolgraag met jou in de hippe koffiehuizen op 't Zuid. 'Kan jij het flesje voor mijn zoontje opwarmen?' vraagt jouw zorgdragende vader aan de ranke serveuse, die haar prille modellencarrière financiert met het maken van al even magere
lattes.
Ze smelt
meteen weg. De microgolf blijkt overbodig; het flesje even
vasthouden tussen haar verhitte handpalmen volstaat om het babywater op
temperatuur te brengen. Op mijn schoot zuig je aan het flesje zoals een volleerde...- ook dat vertel ik je later nog wel.
Mijn aandacht is enkel op jou gevestigd, al voel ik de blikken van vrouwelijke genegenheid op onze cocon neerdalen. 'Zouden we niet beter blind zijn voor de wereld om ons heen?' fluister ik je toe. In onze cocon heerst immers een intensiteit die ik een laatste keer voelde toen ik mijn spierwitte knuffelbeer binnendeed op de tonen van 'Daar gaat ze'. Nochtans voelde ik toen meer pluche dan
tong en bleek zijn blik doffer dan de klap die volgde toen ik van het stapelbed donderde. Hoe oud ik toen was, laat ik graag in het midden.
Wanneer het flesje loodrecht boven jouw verzadigd mondje hangt en de laatste druppels jouw bavetje bezoedelen, leg ik je over m'n rechterschouder. Ik
geef korte tikjes op jouw gebogen rugje en klop daarmee op de hemelspoorten. Al snel weerklinkt jouw boertje als welkomstwoord, dat de Strumbella's voor een split second uit de ether haalt. 'I got burps in my mouth and they needed to go', knipoog je naar de serveuse.
Ik draai me om, werp een samenzwerige blik naar haar en voeg wat coolness aan mijn net bewezen vaderkwaliteiten. Ik
haal je weg van mijn schouder, check of er niets anders uit jouw
mondje is gekomen en til je recht voor mij uit. Onze blikken treffen elkaar en toveren dezelfde grijns van geluk op onze gelijkaardige gezichten.
Ons geluksmoment is
van ultrakorte duur, want jouw speelse blauwe knikkers richten zich al elders op. Bovendien hield jouw moeder - nochtans diepverzonken in de Flair - het hele spektakel nauwgezet in de gaten en dwingt me nu tot het verversen van jouw luier. Flirten kan tot ernstige shit leiden.
Niettemin voel ik me een volwaardige vader wanneer ik als kostwinner jouw flesje kan vullen en jouw belangrijkste basisbehoefte perfect kan
vervullen. Wanneer je dan nog het ultieme teken van appreciatie
vertoont voor mijn voedkunsten en daarbij mijn schouders en onze directe
omgeving drooghoudt, zijn we allebei voldaan. Klaar voor onze volgende cantus. En waar die plaatsvindt, maakt me niets uit. Mijn thuis is waar jouw flesje staat. En waar jouw boertjes galmen.
