Liefste Magnus,
Jouw vader ligt op een hotelkamer in Berlijn, waar ik na de vijfde ultrahipsterkoffiebar even uitrust voordat ik de avond induik. Na de reeks cortado's, flat lattes en sojacappuccino's op basis van Rwandese koffiebonen - the next big thing! - kan ik de slaap niet vatten. Dat heeft echter vooral te maken met het razend spannende slotkwartier van de slotspeeldag in 1B. Roeselare heeft volgens het Live Match Center van sporza.be gelijk gemaakt tegen Lierse. Antwerp maakt alsnog kans op promotie. Ik wil alsnog naar de Bosuil.
Mijn hipstermaat - immuun voor caffeïne, vindt voetbal hopeloos volks - is in slaap gedommeld. Respectvol steek ik m'n oortjes in. Dankzij de wonderen der moderne techniek luister ik op deze gure namiddag in Oost-Berlijn - zo hip is jouw vader - live naar Radio 1. Een tweederangscommentator probeert het heropgelaaide Antwerpse gejoel te overstemmen. RAFC anno 2017.
Ik wriemel zo stil als mogelijk op de Barcelona chair tot Antwerp in de slotminuut een strafschop krijgt...De bal verdwijnt feilloos in de rechterbovenhoek van het doel! Ik bespring de schone slaper, grijp hem bij z'n perfect gekapte baard en kus hem vol op de mond. Hij schiet wakker, vreest dat hij in de toiletten van de beruchte Berlijnse Berghain-club beland is en bokst me als een rasechte Antwerp-diehard vol op m'n tanden.
Het licht gaat uit en ik ontwaak in mijn blauwzwarte slaapkamer. Het is zondag 29 april 2001, 16u42. Club Brugge, de favoriete Club van jouw vader, moet winnen op het veld van Antwerp om zijn titeldroom levend te houden. Gekluisterd aan mijn Philips-ghettoblaster, met de antenne rustend in m'n linkerhandpalm en de tunerknop met m'n rechterduim- en wijsvinger strak onder controle, aanhoor ik de zondagse hoogmis van Jan Wauters. Voordat hij aan z'n slotritus begint, zweeft 'Butterfly' van Crazy Town de ether in.
Tien seconden later schakelt de studio al terug naar de Bosuil. Sandy Martens, mijn langgelokt rolmodel, heeft de verlossende 0-1 gemaakt. Ik spring uit bed, wil iemand kussen, maar bij gebrek aan een lief en met een moeder die niet thuis is, open ik het raam en schreeuw ik de hele wijk bij elkaar. De buurtvogels heb ik definitief uit hun winterslaap gehaald. Ook de Bosuil sluit af met een striemend fluitconcert, waarop ik de radio uitzet. Ik doe Zoë Van Gastel nog snel even binnen en klets op de kont van Anna Kournikova, voordat ik de Brugse zege beneden met een kom Frosties vier.
De stroom halfvolle melk voert me nog verder terug in de tijd. Midden jaren '80: Borstvoeding, Tears for Fears en jouw grootvader als profvoetballer bij...Antwerp. Het rugnummer 2 dweilt de rechterflank af op de Belgische eersteklassevelden en voorziet jouw vader van pampers en pruilmondjes. Wanneer hij 's avonds z'n ijzeren voetbalnoppen thuis opblinkt, lig ik immers al lang te slapen. Onder de vleugels van een eenzame voetballersvrouw.Wat voor jou het Europees Parlement in Straatsburg is, was voor mij Royal Antwerp Football Club. Financierders van de familie, bronnen van afwezigheid. Krantenknipsels uit de sportkaternen vormden mijn bedtijdverhaaltjes. Dertig jaar laten gaan jouw grootvader en ik regelmatig samen naar de Bosuil, op uitnodiging van de oudspelersclub. Het papier is vergeeld, maar de legendes blijken springlevend. De inkt kurkdroog, de anekdotes sappiger dan ooit. Die avonden worden de voorbije drie decennia samengebald in iets meer dan negentig minuten.
De gloriejaren van de jaren '80 en begin jaren '90 herrijzen met blikken vol bewondering richting Smidts, Van Der Linden en Svilar die de aftandse loungeruimte uit die periode met zijn charisma helemaal vult. 'Universal Nation' van Push knalt door de krakende boxen en brengt een hele generatie retrofans opnieuw in extase. De Antwerpse clubcultuur van eind jaren '90 herleeft in de smog van het Bengaals vuur op Tribune 2, die dateert uit een tijd toen grammofoonplaten nog een rariteit waren. De houtwormen in de stokoude zitbanken kronkelen op het ritme van vervlogen oorwormen uit de Illusion. De roodwitte massa in lichterlaaie werkt als een magneet op de familietribune uit 2001, die gebouwd werd met hoop op betere tijden. Het uitvak, vaak maar half gevuld door een beperkte of bange achterban, staart jaloers naar dit spektakel. Buitenstaanders voelen zich ongewenst in de Hel van Deurne-Noord. Berghain of de Bosuil: niet iedereen komt er zomaar in.
Ik schiet wakker en vraag mijn bevriende bokskampioen om pen en papier. "Magnus krijgt hierbij officieel de toestemming om - naast Club Brugge KV - eventueel voor Royal Antwerp Football Club te supporteren," schrijf ik haastig op het hotelpapier neer. "Enkel met een blauw-zwarte of rood-witte sjaal mag hij binnenkort de winterkou trotseren. Elke andere kleurencombinatie zal hem zijn plaats aan de familietafel kosten en zal onvermijdelijk tot onterving leiden."
Anderhalve week later lonkt de promotie voor Antwerp na de 3-1 zege tegen Roeselare. Magnus, benieuwd wat binnenkort jouw Club wordt in de hoogste klasse. Welke lokroep weerklinkt het luidst? Olympia of de Bosuil? Dat wordt jouw eerste belangrijke keuze. Een keuze voor het leven
Jouw liefdevolle vader.
