Liefste Magnus,
Gisteren keken we samen naar de laatste koers van Tom Boonen. Bij mijn oma, jouw bomma. Al hoort ze dat laatste niet graag. 'Bomma klinkt zo oud,' zegt ze dan met een beteuterd gezicht. Datzelfde beteuterd gezicht verschijnt wanneer ze de lange lijst met memorabele koersen die jouw vader en zij samen gevolgd hebben, begint te overlopen. Haar reeks start immers steevast met de dood van Fabio Casartelli in de Tour van 1995. Bloed in de Pyreneeën. Het losse wielerpetje werd definitief ingeruild voor een serieuze valhelm.
De frons op haar voorhoofd blijft wanneer de Festina-ploeg de revue passeert. 'Ik heb het altijd vreemd gevonden dat ze zo snel over die bergen reden.' Maar snel klaart haar gezicht op wanneer ze Johan Museeuw aanhaalt. 'De Leeuw van Vlaanderen', zegt ze met het vuur brandend in haar gitzwarte ogen, waarop ze recht naar Tom Boonen springt. Naar Madrid 2005, meer bepaald. Heel Vlaanderen verlangde al bijna een decennium lang naar een wereldkampioen, sinds de Leeuw in Lugano met het schuim op de mond de Vlaamse honger stilde.
Bettini-Boogerd-Vinokoerov. Op vijf kilometer van de Madrileense meet was er aan de kop geen Vlaming te bespeuren. Het signaal voor oma om de frietketel te gaan opwarmen. 'Weer niets voor ons,' zei ze met een zucht terwijl ze de stekker instak. Maar dat was buiten Peter Van Petegem gerekend, die Boonen alsnog naar de kopgroep bracht en mijn oma terug naar de living... 'Tom Boonen op 1, Tom Boonen op 1, Tom Boonen is wereldkampioen!' overstemde Michel Wuyts vijf minuten later het geborrel van de frietketel. Ingedommelde
Vlaamse mannen hervonden massaal de lippen van hun huisvrouwen, die als één blok voor
de stronken van de Bom uit Balen vielen. Ten huize oma & opa juichten we voor de kersverse wereldkampioen en lachten we om de verbrande kroketten. Het kippenvel hadden we immers net gehad.Tom Boonen is wereldkampioen... Man toch, wat was die herfst van 2005 mooi! De blijde boodschap van Wuyts knalde in een remix van Virtual Zone door alle Vlaamse studentencafés. Dj’s die de originele versie draaiden, werden de hel toegewenst door de regenbooggekke studenten. Ook in het Leuvense Huis der Rechten waar jouw vader vaste klant was, met de linkerelleboog op de plakkerige toog en het geribbelde Limburgse bierglas in de rechterhand. Die stoere pose werd enkel onderbroken door plaspauzes en het muzikale eerbetoon aan Boonen. Dan schoof ik van de barkruk, leunde achterover tegen de toog en bracht m'n rechterarm op en neer. Tommeke, Tommeke, Tommeke! Cristalnachten die als minderwaardige pol & soccer vaak in stukgeslagen dromen eindigden, maar waar de Boonen-beats voor een hoogtepunt zorgden.
Boonen vormde bijna vijftien jaar lang omstreeks de klok van vijven een mogelijke remedie tegen ontgoochelende nationale voetbaluitslagen. Won hij de Ronde, Parijs-Roubaix of de Scheldeprijs, dan smaakte een Brugse nederlaag al wat minder bitter en voelde de helling met de fiets op weg van oma naar huis een pak minder steil aan. Met de handen bovenop het stuur waande ik me Tornado Tom. Tot het huiswerk voor de ochtend nadien me tien kilometer verder opwachtte.
Nooit meer Tommeke, Tommeke, Tommeke... Het leven raast me even snel en hobbelig voorbij als Boonen dat vier keer op Carrefour de l'Arbre deed. Maar met jou op de schoot, Magnus, heeft een nieuw idool zich al twee maal prominent aan ons getoond. Greg Van Avermaet solliciteert nadrukkelijk voor jouw eerste heldenrol. Al leveren de zegegebaren van de Waaslandwolf gevolgd door mijn vreugde-uitbarstingen voorlopig enkel huilbuien op. Koers is emotie. Dat heb je alleszins al goed begrepen, zoon.
