100 centimetres chest crawl

Dear son,
Dear Magnus,

At this moment you're daydreaming in a baby carrier, glued to mom's breast. You're floating over the Kattegat, which is your father's rolling love triangle binding my cherished Scandinavian countries together. Your departure has kicked off a temporary cease-fire in your parents' house, which looks like a battlefield since the 24th of May.

I have been splattering in your yellow slurry, I've been hiding in the guest room for your waves of crying and the bashing of the washing drum is slowly pushing my eardrums to rupture. I feel like being in the middle of a muddy mosh pit at a metal festival, while I prefer listening to classical music in my reading chair to recharge my batteries. Is fathership a relief? It feels more like being on the highway to insanity,

Is fatherhood enriching? Absolutely. Magnus, you have brought my cynical interpretation of love back to the pure essence: being together. You consider playing hard to get as a childish game for adults. While you see your mother mainly as a dairy cow, the proximity of your father's heartbeat is sufficient to dry up your flood of tears. Merely my presence is fulfilling.

That means that I'm good enough as a father, as a man, as a human being. Nothing delivers more peace of mind than you on my chest. Even when you transform the round collars of my T-shirts into V-necks, which are clearly out of fashion. But after our first three weeks together, I realize that my fashion credibility is now less important than my credibility as a father.

Therefore, I willingly endure your 100 centimeters chest crawl, which immerses us in a cascade of emotions. After a lot of floundering and screaming, you clinge to my chest, dangling above an abysmal gorge of turmoil and discontent. Only when you let go of your aching fingers and surrender to my swing of love, the gap closes and I become your stepping stone. At moments like this everything is right. 

Taking the risk of causing a noisy protest, I then whisper to you some lines of The Streets: "Dry your eyes mate. I know you wanna make me see how much this pain hurts. But you've got to walk away, it's over." Curiously enough, it conjures a beautiful smile on your face, and brings you to a deep sleep. Most of the time.

You often combine that smile with squinting your eyes. It is exactly that Chinese pose that gave me a early glimpse of our future happiness, when your father's great sense of humor provoked for the first time a mysterious smile on your mother's face, which she embellished by closing her cat eyes for a split second. The end of my resistance.

Those who can laugh together, live longer together. But buddy, apparently we don't even need humor to be able to laugh together. My heartbeat keeps us connected.

Borstcrawl

Liefste zoon,

Liefste Magnus,

Op dit moment zweef je wegdromend in een knusse draagzak, gekluisterd aan mama´s borst boven het Kattegat. De Zeestraat die mijn geliefde Scandinavische landen al golvend in een driehoeksverhouding aan elkaar verbindt. Jouw vertrek heeft een tijdelijk staakt-het-vuren ingeluid in jouw ouderlijk huis, dat sinds 24 mei de allures van een slagveld heeft. 

Ik ploeter er in jouw gele smurrie, schuil in de gastenkamer voor jouw huilbuien en word stilaan gek van de wastrommel die continu inbeukt op mijn op springen staande trommelvliezen. Ik voel me de speelbal in een zeiknatte moshpit op Graspop, terwijl veeleer Klara in m´n leeszetel mijn batterijen herlaadt. Het vaderschap een verademing? Eerder de snelweg naar de waanzin.

Het vaderschap een verrijking dan? Absoluut. Jij hebt mijn cynische invulling van het liefdesconcept teruggebracht tot de pure essentie: samen zijn. Playing hard to get beschouw je als een kinderlijk spel voor volwassenenen. Terwijl je jouw moeder vooralsnog als een ordinaire melkkoe beschouwt, volstaat immers de nabijheid van mijn hartslag om jouw tranenvloed droog te leggen. Louter mijn aanwezigheid voldoet. 

En dat betekent dat ik voldoe als vader, als man, als mens. Niets brengt meer rust dan jou aan mijn borstkas. Nochtans heb je na drie weken de ronde kragen van al mijn T-shirts verwrongen tot V-halzen, die echter weer uit de mode zijn. Maar mijn fashion credibility is vanaf nu minder belangrijk dan mijn geloofwaardigheid als vader. 

Daarom onderga ik gewillig jouw 100 centimeter borstcrawl die ons neerdompelt in een waterval aan emoties. Wanneer je je na heel wat gespartel en gekrijs vastklampt aan mijn borst, bengel je boven een onpeilbare ravijn van onrust en onvrede. Pas als je jouw smachtende vingertjes loslaat en je je overgeeft aan mijn schommel van liefde dicht de kloof zich. Op momenten zoals deze klopt alles. In de eerste plaats mijn hart voor het jouwe.

Met het risico op luidruchtig protest fluister ik je dan The Streets toe: ´Dry your eyes mate. I know you want to make me see how much this pain hurts. But you´ve got to walk away, it´s over.´ Vreemd genoeg tovert het een gelukzalige glimlach op jouw gelaat, wat jouw rechtstreekse aanloop vormt naar een diepe slaap.

Die lach koppel je trouwens graag aan het dichtknijpen van jouw oogjes. Het is exact die Chinese pose die me een glimp van het komende geluk bood, toen jouw moeder voor het eerst met de fantastische humor van jouw vader glimlachte en haar cat eyes op een kiertje na voor een seconde sloot. Meteen het sluitstuk van mijn verzet tegen haar avances.

Wie samen lacht, leeft langer (samen). En om samen te lachen, hebben wij blijkbaar geen humor nodig, maatje.