In Noorwegen is het erg belangrijk om goede relaties met de buren te onderhouden. Om 18u gaan de lamellen hier niet naar beneden, maar gun je de buurt een inkijk hoe je de keuken opruimt na het avondeten dat om 17u op tafel staat. Bovendien is de kans groot dat je samen met hen in een ‘sameie’ zit. Dat is een soort van vereniging van mede-eigenaars die de gemeenschappelijke kosten van de buurt beheert. Daaronder vallen onder meer de vuilnisophaling, het onderhoud van het wegennet of de sneeuwruiming. Noorwegen is een echte sàmenleving, alle legendes van de norse eenzaten ten spijt.
Daarom ging ik in op de vraag van mijn buurman om een resem rollen toiletpapier aan te kopen ter ondersteuning van de voetbalclub van zijn zoon. We kwamen elkaar toevallig tegen aan de vuilniscontainers. Ik gooide net de broodkorstjes van Magnus in de bak voor etensresten, terwijl Vidar met een doos lege wijnflessen kwam aangesjokt.
“Zo, zwaar feestje gisteren?” lachte ik.
“Was het maar waar,” keek Vidar beteuterd. “Neen, de schoonouders komen op bezoek vanavond, dus alles moet proper zijn.”
“Alle sporen van vertier moeten weg, dat begrijp ik,” zei ik, terwijl ik de bak voor etensresten dicht deed en mijn handen aan mijn jeansbroek afveegde. “Met de kinderen alles goed?” vroeg ik. “Het is de laatste tijd zo stil bij jullie,” glimlachte ik.
“Ja hoor. Lars is net begonnen bij Heggedal IL. ’s Avonds is het nu inderdaad wat stiller bij ons,” glimlachte Vidar.
“Dat doet er mij trouwens aan denken...Lars moet van zijn club tien pakken toiletpaper verkopen om de jeugdwerking te ondersteunen. Heb jij misschien zin om er zo eentje te kopen?” vroeg Vidar.
“Toiletpapier he?” grijnsde ik.
“Ja, het idee is dat je dat altijd kan gebruiken en het dus geen verloren geld is,” zei Vidar.
“Tenzij je geconstipeerd bent,” lachte ik. Vidar staarde me onbewogen aan.
Daarom ging ik in op de vraag van mijn buurman om een resem rollen toiletpapier aan te kopen ter ondersteuning van de voetbalclub van zijn zoon. We kwamen elkaar toevallig tegen aan de vuilniscontainers. Ik gooide net de broodkorstjes van Magnus in de bak voor etensresten, terwijl Vidar met een doos lege wijnflessen kwam aangesjokt.
“Zo, zwaar feestje gisteren?” lachte ik.
“Was het maar waar,” keek Vidar beteuterd. “Neen, de schoonouders komen op bezoek vanavond, dus alles moet proper zijn.”
“Alle sporen van vertier moeten weg, dat begrijp ik,” zei ik, terwijl ik de bak voor etensresten dicht deed en mijn handen aan mijn jeansbroek afveegde. “Met de kinderen alles goed?” vroeg ik. “Het is de laatste tijd zo stil bij jullie,” glimlachte ik.
“Ja hoor. Lars is net begonnen bij Heggedal IL. ’s Avonds is het nu inderdaad wat stiller bij ons,” glimlachte Vidar.
“Dat doet er mij trouwens aan denken...Lars moet van zijn club tien pakken toiletpaper verkopen om de jeugdwerking te ondersteunen. Heb jij misschien zin om er zo eentje te kopen?” vroeg Vidar.
“Toiletpapier he?” grijnsde ik.
“Ja, het idee is dat je dat altijd kan gebruiken en het dus geen verloren geld is,” zei Vidar.
“Tenzij je geconstipeerd bent,” lachte ik. Vidar staarde me onbewogen aan.
“Maar goed, uiteraard wil ik Lars helpen. Hoeveel kost zo’n pak?”
“400 kronen,” antwoordde Vidar.
“400 kronen?” slikte ik. “Zelfs het toiletpapier is hier een pak duurder dan in België.”
“Het is inderdaad niet weinig. Maar het zou om de Rolls Royce onder de toiletpapieren gaan. Bovendien is het echt wel een groot pak,” probeerde Vidar me gerust te stellen.
“Ok, kan Ingrid jou Vippsen (geld met de GSM overschrijven)?” vroeg ik.
“Natuurlijk. Ik zet het pak straks voor jullie deur. Bedankt!”
Met een lang gezicht kwam ik terug binnen.
“Waar bleef jij zo lang? Je moet Magnus zijn boterhammen voor morgen nog smeren,” zei mijn vrouw.
“Ik praatte even met Vidar. Hij heeft me godverdomme net toiletpapier van 400 kronen aangesmeerd.”
“Toiletpapier? Hoezo?” vroeg mijn vrouw, terwijl zij de vaatwasmachine inlaadde.
“Voor de sportclub van Lars of zoiets,” antwoordde ik geïrriteerd.
“Oh ja, dugnad. Je moet je zo niet opwinden. Binnenkort moeten we hetzelfde doen voor Magnus. Dan kunnen we het hen ook vragen,” zei mijn vrouw.
“Wat is er godverdomme mis met een abrikozentaart van 10€? Of een simpele steunkaart van 5€? Neen, schijtpapier van 40€. Wat gaan ze met dat geld in godsnaam doen? Guardiola aanwerven? siste ik.
“Kalmeer alsjeblief en ga beneden eens kijken,” zei mijn vrouw. “Vidar sms’te me net dat het toiletpapier voor de deur staat.”
“Hebben we eigenlijk wel plaats voor al die rollen?” vroeg ik. “Vidar zei dat het een erg groot pak was.”
“Als je de kussens van de buitenzithoek wat beter opstapelt, hebben we nog wel plaats in de berging,” zei mijn vrouw.
“Als jij niet op jouw toontje let, sluit ik je op in de berging,” mompelde ik.
“Wat zei je daar?” vroeg mijn vrouw.
“Niets schat,” zei ik. “Ik zal beneden eens gaan kijken.”
Groot was mijn verbazing toen ik beneden nauwelijks een dertigtal wc-rollen zag staan. “Die koop je in de Colruyt voor € 3.85,” dacht ik, vervuld van weemoed. Vorige week hadden we een enorme houtvoorraad ingeslagen waarmee we probleemloos een jaar zullen doorkomen. Met de aankoop van ‘een erg groot pak toiletrollen’ had ik gehoopt ook voor wc-papier niet meer te moeten buiten komen tot de sneeuw in 2020 begint te smelten. Maar met de hoeveelheid koffie en melkproducten die ik hier als lactose-intolerante naar binnen speel, zal dit pak er op een maand door zijn.
“400 kronen,” antwoordde Vidar.
“400 kronen?” slikte ik. “Zelfs het toiletpapier is hier een pak duurder dan in België.”
“Het is inderdaad niet weinig. Maar het zou om de Rolls Royce onder de toiletpapieren gaan. Bovendien is het echt wel een groot pak,” probeerde Vidar me gerust te stellen.
“Ok, kan Ingrid jou Vippsen (geld met de GSM overschrijven)?” vroeg ik.
“Natuurlijk. Ik zet het pak straks voor jullie deur. Bedankt!”
Met een lang gezicht kwam ik terug binnen.
“Waar bleef jij zo lang? Je moet Magnus zijn boterhammen voor morgen nog smeren,” zei mijn vrouw.
“Ik praatte even met Vidar. Hij heeft me godverdomme net toiletpapier van 400 kronen aangesmeerd.”
“Toiletpapier? Hoezo?” vroeg mijn vrouw, terwijl zij de vaatwasmachine inlaadde.
“Voor de sportclub van Lars of zoiets,” antwoordde ik geïrriteerd.
“Oh ja, dugnad. Je moet je zo niet opwinden. Binnenkort moeten we hetzelfde doen voor Magnus. Dan kunnen we het hen ook vragen,” zei mijn vrouw.
“Wat is er godverdomme mis met een abrikozentaart van 10€? Of een simpele steunkaart van 5€? Neen, schijtpapier van 40€. Wat gaan ze met dat geld in godsnaam doen? Guardiola aanwerven? siste ik.
“Kalmeer alsjeblief en ga beneden eens kijken,” zei mijn vrouw. “Vidar sms’te me net dat het toiletpapier voor de deur staat.”
“Hebben we eigenlijk wel plaats voor al die rollen?” vroeg ik. “Vidar zei dat het een erg groot pak was.”
“Als je de kussens van de buitenzithoek wat beter opstapelt, hebben we nog wel plaats in de berging,” zei mijn vrouw.
“Als jij niet op jouw toontje let, sluit ik je op in de berging,” mompelde ik.
“Wat zei je daar?” vroeg mijn vrouw.
“Niets schat,” zei ik. “Ik zal beneden eens gaan kijken.”
Groot was mijn verbazing toen ik beneden nauwelijks een dertigtal wc-rollen zag staan. “Die koop je in de Colruyt voor € 3.85,” dacht ik, vervuld van weemoed. Vorige week hadden we een enorme houtvoorraad ingeslagen waarmee we probleemloos een jaar zullen doorkomen. Met de aankoop van ‘een erg groot pak toiletrollen’ had ik gehoopt ook voor wc-papier niet meer te moeten buiten komen tot de sneeuw in 2020 begint te smelten. Maar met de hoeveelheid koffie en melkproducten die ik hier als lactose-intolerante naar binnen speel, zal dit pak er op een maand door zijn.
Ik voelde me ronduit bekocht. Lars mocht zich dan wel liefdevol als een soort van grote broer van Magnus gedragen - en me zo heel wat kostbare tijd besparen - maar niemand was me zomaar € 37 waard. Ik hoopte dan ook dat de kwaliteit van het toiletpapier effectief van ‘Rolls Royce-waarde’ was.
Terwijl ik het kleiner dan verwachte pak met toiletrollen naar de berging droeg, rommelde het in mijn maag. De boterham met bruine kaas zorgde ervoor dat mijn verteringsproces van het snelrecht kon genieten. Ik zette het pak op de buitenkussens, scheurde het open en haalde er een van de witte rollen met roze bloemetjes uit.
“Schaaat, ik ga even het luxueuze schijtpapier van de buren testen,” riep ik naar boven.
Geen reactie. Ik stapte naar het toilet, liet mijn broek zakken en deed mijn licht lopende boodschap. Met hoge verwachtingen scheurde ik een eerste stuk af, vouwde het dubbel en haalde het trager dan gewoonlijk door mijn bilspleet.
Het verschil? Nauwelijks te onderscheiden van het drielagige Everyday-toiletpapier van de Colruyt. Ik had evengoed een stevig bedrukte steunkaart in mijn reet kunnen wrijven.
Serieus in 't zak gezet dus. Erger nog, mijn hele toiletervaring is veranderd. In de negatieve zin, voor alle duidelijkheid. Tot voor kort dacht ik bij het uitgebreide toiletbezoek altijd aan de P-babe van de maand die ik tijdens de grote boodschap bewonderde. Nu moet ik elke keer wanneer ik mijn gat proper veeg of mijn penis droogdep aan een stel bezwete achtjarigen op een besneeuwd kunstgrasveld denken.
Zou Barnevernet - de Noorse Jeugdbescherming - gedachten kunnen lezen, ik was al lang mijn kind kwijt. Met de uitleg ‘Ik deed het alleen maar om de jeugdwerking van Heggedal te ondersteunen’, zou ik het ongetwijfeld alleen maar erger maken. Hopelijk geraak ik Magnus pas kwijt nadat ik al zijn toiletpapier aan de buren heb kunnen verpatsen.
Ik heb hem alvast ingeschreven voor de dichtstbijzijnde langlaufclub. Zijn evenwicht is niet veel beter dan dat van Jackie Lafon na een glas of tien en de kleinste skilatten zijn nog een maatje te groot, maar zijn toiletrollen worden volgende week voor verkoop geleverd. Vanaf dan ga ik met plezier met het vuilnis naar buiten.
