Londen. Het was al van een schoolreis in het vierde middelbaar geleden. Het enige wat ik me herinner is een rode cabine met de wazige letters TLPHN op. Op mijn vijftiende te ijdel om met een ziekenfondsbrilletje rond te lopen en nog geen studentenjob om lenzen te kopen. De geneugten van de grootstad gingen aan mijn vizier van -4.5 voorbij. Achttien jaar later achtte ik de tijd rijp om met mijn hoogwaardige daglenzen en designerbril het Kanaal opnieuw over te steken.
Vanaf dat je in St Pancras de kleine wijzer van jouw horloge een cijfertje terugdraait, voel je je polsslag versnellen. De energie die Londen uitstoot, grijpt je meteen bij het nekvel. Het verkeer is onophoudelijk druk, maar de stad is continu in beweging. Opzij, opzij, opzij. Maak plaats, bij voorkeur naar rechts.
Stipte metrostellen vervoeren opeengepakt vee die elk op hun manier zullen uitgemolken worden. Vaak een uur onderweg. Het oliegeld uit Rusland en het Midden-Oosten versmacht de vastgoedmarkt in het centrum,
maar zorgt
voor een verdere opwaardering van het ooit verketterde East London. Wie als yuppie vanuit zone 2 zone 1 binnenreist, moet zich daar niet langer voor schamen.
Voor de introverten biedt Uber een uitstekend alternatief, buiten de spitsuren. Nauwelijks duurder dan de tube, hoogstens vijf minuten wachten. Met een mogelijke rondreis langs de oevers van de Thames in plaats van een botsing met een bezwete pendelaarsrug. Alles is in elk geval beter dan te voet gaan. Voetgangers krijgen vijf luttele groene seconden om de oversteek te wagen, zijstraten moeten het zonder zebrapad stellen. Opgejaagd wild. Maar eens op jouw bestemming doet Londen je pas echt naar adem happen.
Op Picadilly bijvoorbeeld. Stevige Britse billen dansen vanonder spannende jurkjes, steunend op stevige naaldhakken waar de Big Ben op zou passen. Lippen kleuren nog felroder dan de immense Coca Cola-reclame op de videowall. Een open door policy in de tientallen danscafés, waar Beyonce's parfum de nakende visgeur op afstand houdt. En dan heb ik het niet over de fish & chips om 4u 's morgens. Swinging sixties op de hedendaagse tonen van Ed Sheeran en Justin Bieber. De voxpop schreeuwt zich schor.
Niet veel verderop, in wijken zoals Mayfair en Marylebone, schermen de poortwachters de paleisjes van de elite af. Betalen doe je overal zonder code, binnenkomen echter niet. Zonder lidkaart (oud geld) of reservatie (nieuw geld) geraak je de kaarsverlichte cocktailbars niet in.
Het haardvuur knispert in harmonie met de vinylnaald. De tongval van het clienteel verschilt nauwelijks van die van het getitelde bloed dat aan de metershoge muren pronkt. Het Britse Rijk brokkelt verder af, het pond zakt verder weg, maar de grandeur van de hoogdagen hangt nog steeds in deze vertrekken.
Klasse en opwinding vinden in Londen probleemloos hun plaats naast elkaar. Enkel met Londen als eindstation brengt een treinrit vanuit Brussel-Zuid
je twee uur later in andere werelden. De vibe is onmiskenbaar
Europees, de drive echter angelsaksisch. Het is de enige metropool in
Europa waar de hele wereld samenkomt.
Parijs, Berlijn, Rome. Provinciesteden waar de streektaal nog
steeds het straatgeluid bepaalt. In Londen hoor je naast het sappige Engels van Indiërs, Pakistanen en Australiërs ook veel steenkoolengels, de lingua franca voor de mijnwerkers van vandaag.
Tienduizenden Oost-Europeanen draaien - voorlopig nog - mee in de bouw en horeca. Londen ademt geschiedenis, maar is eeuwig in beweging.
